پایه و اساس خانواده، احترام و محبت زن و شوهر نسبت به هم و رعایت  حقوق یکدیگر است. دین اسلام، در این زمینه، بسیار سفارش و تأکید کرده  و در قرآن فلسفه و هدف از زندگى زناشویى، سکونت و آرامش خاطر، معرفى شده است:

«وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها»؛[۱] «و از نشانه هاى او  این است که همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید».

روشن است که این امر در پرتو محبت و مهربانى و رعایت حقوق خانوادگى  پدید مى آید. از این رو در ادامه مى فرماید:

«وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّهً وَ رَحْمَهً»؛ «و در میانتان محبت و رحمت قرار داد».

امام باقر (علیه السلام)  به مردان مى فرماید: «هر کس زن گرفت، باید او را گرامى بدارد و  به او احترام کند.»[۲]

و امام کاظم (علیه السلام)  خطاب به زنان مى فرماید: «جهاد زن شوهردارى نیکو است.»[۳]

پی نوشت ها

[۱] – روم۳۰، آیه ۲۱٫

[۲] – «مَنْ اِتَّخَذَ اِمْرَأهً فَلْیَکْرِمْها»؛ بحارالانوار، ج ۱۰۳، ص ۲۲۴٫

[۳] – «جهاد المرأه حسن التبعل»، فروع کافى، ج ۵٫