از کتاب‌های فراوانی که درباره ائمه اطهار(ع) و کرامات آنان از هنگام تولد نگاشته شده است، دو کتاب «حلیه الأبرار فی أحوال محمّد و آله الأطهار(ع)‏» و «مدینه معاجز الأئمه الإثنی عشر» است. این دو اثر؛ تألیف نویسنده گرامی شیعه در قرن یازدهم و ابتدای قرن دوازدهم، به نام سید هاشم بحرانی است.[۱]
روش و طریق نویسنده در این دو کتاب و دیگر کتاب‌هایی که نگاشته، اعتماد به روایات است و در همین راستا روایاتی که به گونه‌ای دارای ضعف سند بوده و یا مرسل‌اند را نیز جمع‌‌آوری کرده است.
در بیان رویدادهایی که در زمان تولد امام حسین(ع) اتفاق افتاده؛ در این دو کتاب، حدیثی از ابن عباس نقل می‌شود که جز نام ابن عباس، شخص دیگری در سند ذکر نشده و بر این اساس، روایت مرسل است.

در این روایت، ابن عباس می‌گوید: «زمانی که خداوند می‌خواست امام حسین(ع) را به حضرت فاطمه(س) هدیه کند، به یکی از حوریان بهشت به نام لعیا – که زیباترین حوریان بود به طوری که وقتی در بهشت می‌خواستند به زیبا‌رویی نظر کنند به او نگاه می‌کردند و تمام بهشت با نور پیشانی و گونه‌هایش روشن و قصر او بر فراز همه قصرها بود- وحی فرمود تا به زمین آمده و مونس حضرت زهرا(س) و قابله‌ی آن‌حضرت باشد. لعیا بر حضرت فاطمه(س) نازل شد و سلام کرد و احوال ایشان را پرسید. حضرتشان چون چیزی برای فرش کردن اتاق نداشتند از حضور این میهمان گرامی شرمگین شدند که در این هنگام حوریه‌ای از بهشت، فرشی در اتاق پهن کرد تا لعیا بر آن بنشیند. سپس امام حسین(ع) در وقت فجر، زاده شد و لعیا او را گرفته و بوسید و با دستمالی بهشتی او را خشک کرده و دوباره چشمانش را بوسید و تولد این فرزند را به دختر پیامبر(ص) تبریک گفت …».[۲]
موضوع نزول حوریه‌ای به نام لعیا در دیگر کتاب‌ها وارد نشده و مخصوص به دو کتاب سید هاشم بحرانی است.
بله! در برخی دیگر از روایات؛ نزول ملائکه در هنگام تولد امام حسین(ع) در احادیث معتبر نقل شده است[۳] که بر این اساس، نمی‌توان اصل موضوع نزول آسمانیان را هنگام ولادت امام حسین(ع) انکار کرد، اما این‌که یکی از آنان لعیا نام داشته و مسئولیتی از طرف خداوند به او محوّل شده است را فقط مرحوم بحرانی نقل کرده است.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ر.ک: سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات ‏الفقهاء، ج ‏۱۲، ص ۴۲۴، انتشارات امام صادق(ع)، قم، ۱۴۱۸ق.

[۲]. بحرانی، سید هاشم بن سلیمان، حلیه الابرار فی أحوال محمّد و آله الأطهار(ع)، ج ۴، ص ۱۰۸، مؤسسه المعارف الإسلامیه، قم، ۱۴۱۱ق؛ بحرانی، سید هاشم بن سلیمان، مدینه معاجز الأئمه الإثنی عشر، ج ۳، ص ۴۲۶، مؤسسه المعارف الإسلامیه، قم، ۱۴۱۳ق.

[۳]. به عنوان نمونه،این حدیث:  «حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَى الْعَطَّارُ قَالَ حَدَّثَنَا أَبِی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ یَحْیَى بْنِ عِمْرَانَ الْأَشْعَرِیِّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ عُمَرَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ صَبَّاحٍ الْمُزَنِیِّ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ شُعَیْبٍ الْمِیثَمِیِّ قَالَ سَمِعْتُ الصَّادِقَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) یَقُولُ إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع) لَمَّا وُلِدَ أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ جَبْرَئِیلَ أَنْ یَهْبِطَ فِی أَلْفٍ مِنَ الْمَلَائِکَهِ فَیُهَنِّیَ رَسُولَ اللَّهِ (ص) مِنَ اللَّه …‏»؛ شعیب میثمى گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: وقتی حسین بن على(ع) متولد شد خدا جبرئیل را با هزار فرشته دستور داد فرود آیند و رسول خدا(ص) را از طرف او تهنیت گویند. شیخ صدوق، محمد بن علی، امالی، ص ۱۳۷، نشر کتابچی، تهران، ۱۳۷۶ش.