علّامه‌ی مجلسی با سند خویش از عطیه‌ی عوفی نقل می‌کند:
همراه جابر بن عبدالله انصاری به قصد زیارت قبر حسین بن علی (ع) بیرون شدیم. چون به کربلا وارد شدیم جابر نزدیک فرات رفت و غسل کرد و دو جامه به بر کرد. کیسه‌ای گشود که در آن سُعد (عطری معروف) بود. آن را به خود پاشید. با هر گام یاد خدا می‌کرد. نزدیک قبر که رسید گفت: دست مرا بر قبر بگذار. دستش را بر قبر گذاشتم. روی قبر افتاد و از هوش رفت. بر او آب پاشیدم تا به هوش آمد.
آن‌گاه سه بار گفت: یا حسین! سپس گفت: دوست، پاسخ دوستش را نمی‌دهد؟! بعد گفت: چگونه جواب دهی که رگ‌هایت بریده و میان سر و پیکرت جدایی افتاده است. شهادت می‌دهم که تو زاده‌ی پیامبران و پسر سرور مؤمنان و هم‌پیمان تقوا و از نسل هدایت و پنجمین نفر از اصحاب کسایی؛ فرزند سرور نقیبان و پسر فاطمه، سرور زنانی و چرا چنین نباشی که سالار پیامبران با دست خود غذایت داده و در دامان متّقین تربیت شده‌ای و از سینه‌ی ایمان شیر خورده‌ای و از دامان اسلام برآمده‌ای. خوشا با حالت در حیات و ممات! امّا دل مؤمنان در فراق تو ناخرسند است و اشک ندارد که آنچه بر تو گذشت خیر بوده است. سلام و رضوان خدا بر تو باد! گواهی می‌دهم تو همان راه را رفتی که برادرت یحیی بن زکریا پیمود.
آن‌گاه نگاهی به اطراف قبر افکند و گفت: سلام بر شما ای جان‌های پاک که در آستان حسین (ع) فرود آمدید! گواهی می‌دهم که شما نماز را برپا داشته، زکات را پرداختید، امر به معروف و نهی از منکر کردید و با ملحدان جهاد نمودید و خدا را پرستیدید تا آن‌که یقین شما را فرا رسید. سوگند به خدایی که محمّد را به حق فرستاد، ما در راهی که شما رفتید شریک شماییم.
عطیه گوید: به جابر گفتم: چگونه با آنان شریکیم که نه دشتی پیمودیم و نه از بلندی و کوهی فرا رفتیم و نه شمشیر زدیم، در حالی که اینان سر از پیکرهایشان جدا شد، فرزندانشان یتیم گشتند و همسرانشان بیوه شدند؟
گفت: ای عطیه! از حبیبم رسول خدا (ص) شنیدم که می‌فرمود: هر کس گروهی را دوست بدارد با آنان محشور می‌شود و هر کس کار عدّه‌ای را دوست بدارد در عمل آنان شریک است. سوگند به آن که محمّد را به حق به پیامبری فرستاد، نیّت من و نیّت یارانم همان است که حسین (ع) و اصحابش داشتند. مرا به طرف خانه‌های کوفیان ببرید. چون مقداری راه رفتیم، به من گفت: عطیه! آیا به تو وصیتی بکنم؟ فکر نمی‌کنم پس از این سفر دیگر تو را ببینم. دوستدار آل محمّد را دوست بدار تا وقتی در دوستی باقی‌اند. دشمن آل محمّد را نیز تا وقتی دشمن‌اند، دشمن بدار، هر چند اهل نماز و روزه‌ی بسیار باشند. با دوستدار آل محمّد مدارا پیشه کن؛ آنان هر چند به خاطر گناهان بسیار بلغزند، گام دیگرشان با محبّت این خاندان ثابت می‌ماند. دوستدار آل محمّد به بهشت برمی‌گردند و دشمنانشان به دوزخ.
روی المجلسیّ:
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ شَهْرَیَارَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْبُرْسِیِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْقُرَشِیِّ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ حُمْرَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْمُقْرِی، عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْإِیَادِیِّ، عَنْ عُمَرَ بْنِ مُدْرِکٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِیَادٍ الْمَکِّیِّ، عَنْ جَرِیرِ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ، عَنِ الْأَعْمَشِ، عَنْ عَطِیَّهَ الْعَوْفِیِّ قَالَ: خَرَجْتُ مَعَ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ (ره) زَائِرَیْنِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ (ع) فَلَمَّا وَرَدْنَا کَرْبَلَاءَ دَنَا جَابِرٌ مِنْ شَاطِئِ الْفُرَاتِ فَاغْتَسَلَ ثُمَّ ائْتَزَرَ بِإِزَارٍ وَ ارْتَدَى بِآخَرَ ثُمَّ فَتَحَ صُرَّهً فِیهَا سُعْدٌ[۱] فَنَثَرَهَا عَلَى بَدَنِهِ، ثُمَّ لَمْ یَخْطُ خُطْوَهً إِلَّا ذَکَرَ اللَّهَ حَتَّى إِذَا دَنَا مِنَ الْقَبْرِ قَالَ: أَلْمِسْنِیهِ فَأَلْمَسْتُهُ فَخَرَّ عَلَى الْقَبْرِ مَغْشِیّاً عَلَیْهِ فَرَشَشْتُ عَلَیْهِ شَیْئاً مِنَ الْمَاءِ فَأَفَاقَ.
ثُمَّ قَالَ: یَا حُسَیْنُ –ثَلَاثاً- ثُمَّ قَالَ حَبِیبٌ لَا یُجِیبُ حَبِیبَهُ، ثُمَّ قَالَ: وَ أَنَّى لَکَ بِالْجَوَابِ، وَ قَدْ شُحِطَتْ أَوْدَاجُکَ عَلَى أَثْبَاجِکَ وَ فُرِّقَ بَیْنَ بَدَنِکَ وَ رَأْسِکَ، فَأَشْهَدُ أَنَّکَ ابْنُ النَّبِیِّینَ وَ ابْنُ سَیِّدِ الْمُؤْمِنِینَ وَ ابْنُ حَلِیفِ التَّقْوَى، وَ سَلِیلُ الْهُدَى، وَ خَامِسُ أَصْحَابِ الْکِسَاءِ، وَ ابْنُ سَیِّدِ النُّقَبَاءِ وَ ابْنُ فَاطِمَهَ سَیِّدَهِ النِّسَاءِ وَ مَا لَکَ لَا تَکُونُ هَکَذَا وَ قَدْ غَذَّتْکَ کَفُّ سَیِّدِ الْمُرْسَلِینَ، وَ رُبِّیتَ فِی حَجْرِ الْمُتَّقِینَ وَ رَضَعْتَ مِنْ ثَدْیِ الْإِیمَانِ وَ فُطِمْتَ بِالْإِسْلَامِ، فَطِبْتَ حَیّاً وَ طِبْتَ مَیِّتاً غَیْرَ أَنَّ قُلُوبَ الْمُؤْمِنِینَ غَیْرُ طَیِّبَهٍ لِفِرَاقِکَ وَ لَا شَاکَّهٍ فِی الْخِیَرَهِ لَکَ فَعَلَیْکَ سَلَامُ اللَّهِ وَ رِضْوَانُهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ مَضَیْتَ عَلَى مَا مَضَى عَلَیْهِ أَخُوکَ یَحْیَى بْنُ زَکَرِیَّا.
ثُمَّ جَالَ بِبَصَرِهِ حَوْلَ الْقَبْرِ وَ قَالَ: السَّلَامُ عَلَیْکُمْ أَیُّهَا الْأَرْوَاحُ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَاءِ الْحُسَیْنِ، وَ أَنَاخَتْ بِرَحْلِهِ، أَشْهَدُ أَنَّکُمْ أَقَمْتُمُ الصَّلَاهَ وَ آتَیْتُمُ الزَّکَاهَ وَ أَمَرْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ جَاهَدْتُمُ الْمُلْحِدِینَ وَ عَبَدْتُمُ اللَّهَ حَتَّى أَتَاکُمُ الْیَقِینُ وَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ لَقَدْ شَارَکْنَاکُمْ فِیمَا دَخَلْتُمْ فِیهِ.
قَالَ عَطِیَّهُ: فَقُلْتُ لِجَابِرٍ وَ کَیْفَ وَ لَمْ نَهْبِطْ وَادِیاً وَ لَمْ نَعْلُ جَبَلًا وَ لَمْ نَضْرِبْ بِسَیْفٍ وَ الْقَوْمُ
قَدْ فُرِّقَ بَیْنَ رُءُوسِهِمْ وَ أَبْدَانِهِمْ، وَ أُوتِمَتْ أَوْلَادُهُمْ وَ أَرْمَلَتِ الْأَزْوَاجُ؟ فَقَالَ لِی: یَا عَطِیَّهُ سَمِعْتُ حَبِیبِی رَسُولَ اللَّهِ (ص) یَقُولُ: مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْمٍ أُشْرِکَ فِی عَمَلِهِمْ، وَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِیّاً إِنَّ نِیَّتِی وَ نِیَّهَ أَصْحَابِی عَلَى مَا مَضَى عَلَیْهِ الْحُسَیْنُ وَ أَصْحَابُهُ، خُذُوا أبی بِی نَحْوَ أَبْیَاتِ کُوفَانَ، فَلَمَّا صِرْنَا فِی بَعْضِ الطَّرِیقِ فَقَالَ لِی: یَا عَطِیَّهُ هَلْ أُوصِیکَ؟ وَ مَا أَظُنُّ أَنَّنِی بَعْدَ هَذِهِ السَّفْرَهِ مُلَاقِیکَ، أَحِبَّ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَحَبَّهُمْ، وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ، وَ إِنْ کَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً، وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ لَهُمْ قَدَمٌ بِکَثْرَهِ ذُنُوبِهِمْ، ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَى بِمَحَبَّتِهِمْ فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ یَعُودُ إِلَى الْجَنَّهِ وَ مُبْغِضَهُمْ یَعُودُ إِلَى النَّارِ.[۲]
[۱]– طیب معروف.
[۲]– البحار ۶۸: ۱۳۰ ح ۶۲ و ۱۰۱ : ۱۹۵ ح ۳۱٫
پاسخ دهید