وقتی حضرت امام حسین و یاران ایشان را توصیف می‌کند، می‌فرماید: یاران حضرت امام حسین «لَم یَمَسُّوا إلَمَ الحَدیدِ»، شمشیر که به بدن این‌ها می‌خورد اصلاً درد آن را احساس نمی‌کردند. شما به سورهی مبارکه‌ی یوسف مراجعه کنید، برای شما به وسیله‌ی وحی یقین می‌شود. در سورهی یوسف می‌فرماید: «وَ قَطَّعْنَ أَیْدِیَهُنَّ»،[۱] زن‌ها وقتی جمال حضرت یوسف را دیدند، دست خود را بریدند، امّا متوجّه جراحت نبودند، متوجّه خون نبودند، متوجّه درد نبودند. این یک جمال مجازی است، زنان مصر وقتی جمال یوسف را دیدند از خود بی‌خود شدند. دست چیست؟ زخم چیست؟ خون چیست؟ چاقو چیست؟ همه‌ی وجود آن‌ها یوسف بود. وقتی حضرت زینب جمال خدا را می‌بیند می‌گوید: «مَا رَأَیْنَا إِلّا جَمیلاً». همه‌ی شهدای کربلا این‌طور بودند، این‌ها جمال الله می‌دیدند، لذا هر چه در راه بلا برای آن‌ها پیش می‌آمد بلا نبود، برای آن‌ها نعمت بود.
پی نوشت
[۱]– سورهی یوسف، آیه ۳۱٫
پاسخ دهید