همیشه خوبی‎های افراد را در جمع می‎گفت؛ مثلاً اگر کسی چندین عیب و ایراد داشت امّا یک کار خوب نصفه نیمه انجام می‎داد، همان مورد را در جمع اشاره می‎کرد. همیشه مشغول تقویت نقاط مثبت شخصیت بچّه‎ها بود.

باور کنید احمد آقا از پدر و برادر برای ما دلسوز‎تر بود. واقعاً عاشقانه برای بچّه‎ها کار می‎کرد.

یک بار من کنار احمد آقا نشسته بودم. مجلس دعای ندبه بود. احمد آقا همان موقع به من گفت: مداحی می‎کنی؟! گفتم: بدم نمی‎یاد. بلافاصله میکروفون را در مقابل من نهاد من هم شروع کردم. همین‎طور غلط غلوط شروع به خواندن دعا کردم. خیلی اشتباه داشتم ولی بعد از دعا خیلی من را تشویق کرد. گفت: بارک الله خیلی عالی بود. برای اولین بار خیلی خوب بود. همین تشویق‎های احمد آقا باعث شد که من مداحی را ادامه دهم و اکنون هم با یاری خدا و عنایات اهل بیت (علیها السّلام) در هیئت‎ها مداحی می‎کنم.

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ص ۴۹٫