همه‌ی ناراحتی‌های ما به این خاطر است که نسبت به جلوه‌های دنیایی درخواست داریم و آن‌ها را می‌طلبیم. پس هنگامی که به آمال‌هایمان نرسیدیم، حالت حزن و ناراحتی به ما دست می‌دهد.

اگر از همان ابتدا تعلّق خاطری به دنیا نداشته باشیم، هیچگاه محزون و مکدّر نخواهیم شد… تنها چیزی که انسان را راحت می‌کند، آن است که از آرزو و آمالش دست بکشد.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۷۰