بهترین کار این است که نه به فرزندمان فشار بیاوریم و نه او را به حال خود رها کنیم. برای ترغیب کردن فرزند به نماز، ما سه راه را پیشنهاد می کنیم:

الف. نظر خواهی از خود فرزند

پدر و مادر باید برای ترغیب فرزند به نماز، ذهن و برنامه ریزی او را فعّال کنند تا خود او به میدان بیاد؛ مثلاً به او بگویند: فرزندم! پنج ساعت وقت داری که نماز بخوانی؛ در این پنج ساعت تو چه زمانی را دوست داری تا این عمل را انجام دهی؟ در اینجا اگر زمان نماز خواندن را گفت، او را تشویق کنید و بگویید: اگر آن موقع نماز نخواندی آیا ما می توانیم به تو تذکّر دهیم؟

ما با این کار به اصطلاح ذهن و برنامه ی او را فعّال کرده ایم. وقتی بچّه ها در این سن خودشان تصمیم بگیرند و خودشان پیشنهاد بدهند، به گفته های خود پایبندتر هستند.

ب. داستان گویی

والدین می توانند در این سن برای فرزند خود داستانهایی از جنس نماز تعریف کنند؛ امّا باید توجّه داشته باشندکه داستان ها فقط باید درباره ی اهمیّت نماز باشد.

در این رابطه افراد می توانند به کتاب “دیدار با ابرار” مراجعه کنند. بخشی از این کتاب درباره ی سیره ی بزرگان در ارتباط با نماز است که والدین می توانند داستانهای آن را برای فرزندان خود تعریف کنند. حال اگر پدر و مادر دسترسی به این کتاب یا بیان بزرگان را نداشتند، می توانند از نماز خواندن مادر یا پدر بزرگشان برای فرزند خود بگویند و از اهمیّتی که آنها به نماز می دادند؛ البته اگر شخصیت داستان متناسب با جنسیت فرزند باشد، این تاثیر گذاری بیشتر است.

ج. نقش همسالان

هم سالان نقش به سزایی در ترغیب کردن بچّه ها به نماز دارند. لذا والدین می توانند از دوست فرزندخود خواهش کنند که به خانه ی آنها بیایند و نماز را با هم بخوانند و بعد هم بازی کنند.