هر گاه برای قاری این اثر‌پذیری‌ها کامل شود، حتماً از برکات وحی و نسیم‌های پروردگار نتائجی برایش حاصل می‌شود که او را به مرحله‌ای ارتقاء می‌دهد که: گویا می‌بیند که خدا با او سخن می‌گوید و به او خطاب می‌نماید…
سپس اگر توفیق شکرگزاری این نعمت –چنانکه سزاوار آن است- و استقبال نمودن از این نسیم –چنانچه حقّ آن است- [شامل حالش شد و] به او کمک نمود، خداوند نعمت را بر او زیاد نموده و مقامی عالی‌تر و والاتر به او عطا می‌فرماید و حالش به جائی می‌رسد که گوینده را در کلامش و صفات را در کلمات می‌بیند همان‌طور که حضرت امام صادق (ع) به آن اشاره فرمود در آنچه از ایشان روایت شده در «توحید صدوق» که فرمود:
«به راستی که خداوند در کلامش برای بندگانش تجلّی نموده است امّا آنان نمی‌بینند»
در نتیجه تمام همّش منحصر در متکلّم شده، و دیگر برای او نظری به خودش و قرائتش و نیز سایر حالاتش نمی‌ماند…
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۲۲
پاسخ دهید