باید گفت زمان و ایّام به خودی خود تقدس یا مذمت ندارند؛ بلکه آن‌ها ظرف وقوع حوادث و اتفّاقاتی هستند که آن وقایع موجب تقدس یا نحوست می‌شود؛ از این‌رو روز ولادت انبیا به خاطر وجود آن‌ها در آن ظرف زمانی، روزی مهم و مبارک ست. خداوند در شأن حضرت یحیی فرمود:

«وَ سَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا»[۱]؛

«و سلام بر من در آن روز که متولّد شدم، و آن روز که می‌میرم و آن روز که زنده، برانگیخته می‌شوم.»

حضرت عیسی برای روز تولّد خودش گفت:

«وَ السَّلامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ أَمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا»[۲]

سخّاوی می‌گوید: «لا یزال أهل الإسلام من سائر الأقطار و المدن الکبار یعلیهم السلاملون المولد، و یتصدقون فی لیالیه بأنواع الصّدقات، و یعتنون بقراءه مولده الکریم و یظهر علیهم من برکاته کلّ فضل علیهم السلامیم»[۳]؛ «به طور مداوم و پیوسته مسلمانان در اقصی نقاط بلاد اسلامی مراسم جشن میلاد برگزار می‌کردند و در شب میلاد به انواع صدقات به دیگران صدقه می‌دادند و به خواندن مولودی اهتمام می‌ورزیدند و برکات زیادی بر آن‌ها ظاهر می‌گردید». در سوره مائده می‌خوانیم:

«قالَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَیْنا مائِدَهً مِنَ السَّماءِ تَکُونُ لَنا عیداً لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا وَ آیَهً مِنْکَ»[۴]؛

«عیسی بن مریم عرض کرد: خداوندا! پروردگارا! از آسمان مائده‌ای بر ما بفرست! تا برای اوّلین و آخرین ما عیدی باشد و نشانه‌ای از تو».

روز نزول غذای آسمانی، روز عید و مبارک است. اگر روزی که در آن غذای آسمانی نازل شد عید است و مبارک پس چرا روزی که در آن وحی الهی نازل گردید و روزی که پیامبری که رحمت برای همه جهانیان است به دنیا آمد، عید نباشد؟! نکته دیگر آن‌که: پیروان دین اسلام، از دیر زمان به برپایی مراسم جشن و شادی برای بزرگداشت یاد و خاطره پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می‌پرداختند. حسین بن محمّد دیار بکری از دانشمندان اهل سنّت در کتاب «تاریخ الخمیس» می‌گوید: «مسلمانان جهان، همواره در ماه ولادت پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) جشن می‌گیرند و ولیمه می‌دهند و در شب‌های آن ماه، صدقه می‌دهند و ابراز شادمانی می‌کنند و کارهای نیک و شایسته انجام می‌دهند و به خواندن یادنامه میلاد ایشان، اهتمام می‌ورزند و رحمت‌ها و برکت‌های فراگیر او بر همگان آشکار می‌گردد».[۵] بنابراین سیره مستمره مسلمانان از صدر اسلام تاکنون برپایی مراسم جشن و بزرگداشت میلاد پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) بوده است.

نکته دیگر آن‌که بزرگداشت میلاد پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) و خاندان پاکش از مصادیق تعظیم شعائر الله و اظهار مودّت و محبّت به «ذی القربی» است که اجر رسالت شمرده شده است:

«قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبى‏»[۶]؛

«ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ»[۷].

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی شیعه و اهل سنت؛ دفتر نشر معارف تدوین و تألیف: علی اصغر رضوانی، مصطفی عزیزی

[۱]. مریم، آیه ۱۵٫

[۲]. همان، آیه ۳۳٫

[۳]. السیره الحلبیه، ج ۱، ص ۸۳٫

[۴]. مائده، آیه ۱۱۴٫

[۵]. تاریخ الخمیس، دیار بکری، ج ۱، ص ۲۲۳٫

[۶]. شوری، آیه ۲۳٫

[۷]. حج، آیه ۳۲٫