خداوندا، به ما رحم کن و با معرفت و محبّتت بر ما منّت بگذار؛ و ما را از دنیای ظلمات به سوی نور خارج فرما!

اگر خودت را به ما بشناسانی، در نتیجه‌ی این معرفت، تو را دوست خواهیم داشت؛ و وقتی تو را دوشت داشتیم، آن محبّتت، هر چه باطل و جهل و غرور ما است، می‌سوزاند؛ بلکه هر حجاب و مانعی را که بین ما و تو وجود دارد، از بین می‌برد؛ و ما همان‌گونه خواهیم شد که دوست داری محبّانت چنان باشند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۷۶