در هنگام روز مشاغل انسان زیاد است: «إِنَّ لَکَ فِی النَّهارِ سَبْحاً طَوِیلاً».[۱] رفت و آمد، گفت و گو و دید و بازدید زیاد است؛ اما سحر آرام است. با کسى گفت و گویى ندارید، کسى مزاحم شما نیست و شما با کسى کار ندارید؛ مىتوانید با دوست حقیقىتان که خدا است، گفت و گو کنید: «إِنَّ ناشِئَهَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِیلاً».[۲] این در صورتى است که در روز مزاحمها را به درون راه ندهیم، آن قدر واردات به دل نسپاریم که اگر سحر خواستیم با خدا سخن بگوییم، همه اینها سر بر آورند.

گفتن، شنیدن و بحث درباره مسائلى که مربوط به ما نیست سودى ندارد. چرا عمر را تلف کنیم. در قرآن کریم فرمود: یک عده زندگى هرج و مرج دارند: «فَهُمْ فِی أَمْرٍ مَرِیجٍ».[۳] مریج یعنى هرج و مرج. این افراد خواب هم که مىبینند خوابشان اضغاث احلام است. اگر انسان باغى داشته باشد که در آن سبزى و خوراکى بکارد و علفهاى هرزش را وجین نکند، اگر فرضا یک دسته هزار برگى از سبزىهاى این باغ را بچینید، ۵ ـ ۶ برگ آن خوراکى است. این را اضغاث مىگویند. اضغاث احلام یعنى خوابهاى پریشان که همهاش نتیجه و اثر افعال روزانه انسان است.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی


[۱] – سوره مزمل۷۳: آیه ۷٫

[۲] – همان، آیه ۶٫

[۳] – سوره ق۵۰: آیه ۵٫