یقین کمیاب است، خیلی‌ها مؤمن هستند، ولی یقین به خدا و آخرت در زبان آن‌هاست و در شرایط عادی فکر می‌کنند که ایمان‌شان، ریشه‌دار است، بنای خدای متعال هم در این است که در امتحانات مؤمن واقعی را از مؤمن ادّعایی جدا کند، دام‌هایی که شیطان برای بنی‌آدم می‌گذارد و این‌ها را به دام می‌کشد و آبروی آن‌ها را نزد خدای متعال می‌برد و مشخّص می‌شود که ایمان آن‌ها ایمان نبوده است، «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ» خدای متعال می‌فرماید که آیا مردم گمان کرده‌اند بگویند مؤمن هستیم، ما آن‌ها را گرفتار فتنه و امتحان و آزمون نمی‌کنیم؟

«عِنْدَ الْاِمْتِحَانْ یُکْرَمُ الرَّجُل أو یُهَانْ». خوشا به حال کسی که از امتحانات الهی سربلند بیرون می‌آید، انسان با اعضاء و جوارحِ خود امتحان می‌شود.