امام حسین (ع) درباره‌ی رنج‌ها و سختی‌های روزگار بر خودش چنین سروده است:
ای رنج‌ها و سختی‌های روزگار، بچرخ، بچرخ!
اگر خواستی کوتاه باش یا بلند،
با هر مشکل ناگوار و بزرگ و با هر بار سنگین و طاقت‌فرسا مرا هدف قرار دادی!
نخستین غم، سوگ پیامبر بود، آن‌گاه مادرم بتول پاک و پس از او پدر مهربانم
و برادرم امام حسن بزرگوار، و خاندانی که صاحب تأویل و تنزیل است.
بالاترین مصیبت ما از سوی جبرئیل و قطع شدن وحی آسمانی است که مصیبتی بی‌همتاست.
امروز تو را ای غم از من بازگشتی نیست و در عطا و بخشش خدای رحمان برایم کافی است.
و قال (ع) فی مأساته و نکبات الدّهر علیه:
یَا نَکَبَاتِ الدَّهْرِ دُولِی دُولِی وَ أقَصْرِی إِنْ شِئْتِ أَوْ أَطِیلِی
رَمَیْتَنِی رَمْیَهً لَا مَقِیلَ بِکُلِّ خَطْبٍ فَادِحٍ جَلِیلٍ
وَ کُلِّ غَبْءٍ أَیِّدٍ ثَقِیلٍ أَوَّلُ مَا رُزِئْتُ بِالرَّسُولِ
وَ بَعْدُ بِالطَّاهِرَهِ الْبَتُولِ وَ الْوَالِدِ الْبَرِّ بِنَا الْوُصُولِ
وَ بِالشَّقِیقِ الْحَسَنِ الْجَلِیلِ وَ الْبَیْتِ ذِی التَّأْوِیلِ وَ التَّنْزِیلِ
وَ زَوْرُنَا الْمَعْرُوفُ مِنْ جِبْرِیلَ فَمَا لَهُ فِی الزَّرْءِ مِنْ عَدِیلِ
مَا لَکَ عَنِّی الْیَوْمَ مِنْ عُدُولِ وَ حَسْبِیَ الرَّحْمَنُ مِنْ مُنِیلِ[۱]
[۱]– کشف الغمه ۲: ۳۸، البحار ۷۸: ۱۲۶، دیوان الحسین بن علیّ (ع): ۱۶۱، ادب الحسین و حماسته: ۳۳، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۸۳۹ ح ۱۰۳۱٫
پاسخ دهید