بلاذری از عتبی روایت کرده است:
ولید بن عتبه، میان حسین (ع) و مردم عراق فاصله انداخت. حسین (ع) فرمود: ای آن‌که بر خویش ستم نموده‌ای و از خدا نافرمانی کرده‌ای! چرا بین من و گروهی فاصله می‌اندازی که آنچه را تو و عمویت حقّ من نمی‌شناسید، حقّم می‌دانند؟» ولید گفت: کاش بردباری ما بر تو، دیگران را نسبت به تو نادان نمی‌کرد. تا دستانت آرام است، گستاخی زبانت بخشودها ست. آن را نلرزان که تو را به خطر افکند. اگر می‌دانستی پس از ما چه خواهد شد، همان‌گونه که دشمن‌مان می‌داری، دوستمان می‌داشتی.
روی البلاذری:
عن العتبی: حجب الولید بن عتبه أهل العراق عَنِ الحسین، فقال الْحُسَیْن (ع): «یَا ظالماً لنفسه، عاصیاً لربّه، علامَ تحول بینی وبین قوم عرفوا من حقّی مَا جهلته أنت وعمّک؟!» فَقَالَ الولید: لیت حلمنا عنک لا یدعو جهل غیرنا إلیک، فجنایه لسانک مغفوره لک ما سکنت یدک فلا تخطر بها فتخطر بک، ولو علمت ما یکون بعدنا لأحببتنا کما أبغضتنا.[۱]
[۱]– انساب الاشراف ۳: ۱۵۶ ح ۱۶، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۲۴۸ ح ۲۲۲٫
پاسخ دهید