ابن قولویه با سند خویش از امام رضا (ع) روایت می‌کند:

زمانی که حسین (ع) در دل شب به سوی عراق می‌رفت، مردی اشعاری می‌خواند با این مضمون که: ای ناقۀ من! از راندن وحشت مکن! پیش از طلوع سپیده آماده باش، با بهترین سواران و بهترین سفر تا به آستان بزرگوار برسی؛ بزرگواری دریادل که خداوند پاداش نیکش دهد و عمر جاودانش بخشد.

امام حسین (ع) در مقابل، اشعاری با این مضمون را زمزمه کرد:

پیش می‌روم و هرکز مرگ برای جوانمرد ننگ و عار نیست؛ آن‌گاه که نیّتش حق باشد و مسلمانانه بجنگد و خود را فدای مردان صالح سازد و از زشتی‌ها دوری کند و با مجرم ناسازگاری کند. اگر زنده ماندم پشیمان نیستم و اگر بمیرم ملامتم نکنند. برای تو همین مرگ بس که ذلیل و خوار زندگی کنی.

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِی حَکِیمُ بْنُ دَاوُدَ بْنِ حَکِیمٍ، قَالَ: حَدَّثَنِی سَلَمَهُ، قَالَ: حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ، عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا (ع)، قَالَ: بَیْنَمَا الْحُسَیْنُ (ع) یَسِیرُ فِی جَوْفِ اللَّیْلِ وَ هُوَ مُتَوَجِّهٌ إِلَى الْعِرَاقِ، وَ إِذَا بِرَجُلٍ یَرْتَجِزُ وَ یَقُولُ:

وَ حَدَّثَنِی أَبِی (ره)، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ، عَنِ الرِّضَا (ع) مِثْلَ أَلْفَاظِ سَلَمَهَ، قَالَ وَ هُوَ یَقُول:

یَا نَاقَتِی لَا تَذْعَرِی مِنْ زَجْرٍ                            وَ شَمِّرِی قَبْلَ طُلُوعِ الْفَجْرِ

بِخَیْرِ رُکْبَانٍ وَ خَیْرِ سَفْرٍ                                حَتَّى تَحَلَّیْ بِکَرِیمِ الْقَدْرِ

بِمَاجِدِ الْجِدِّ رَحِیبِ الصَّدْرِ                             أَبَانَهُ اللَّهُ لِخَیْرِ أَمْرٍ

ثَمَّهَ أَبْقَاهُ بَقَاءَ الدَّهْر

 فَقَالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (ع‏):

سَأَمْضِی وَ مَا بِالْمَوْتِ عَارٌ عَلَى الْفَتَى                  إِذَا مَا نَوَى حَقّاً وَ جَاهَدَ مُسْلِماً

وَ وَاسَى الرِّجَالَ الصَّالِحِینَ بِنَفْسِهِ                       وَ فَارَقَ مَثْبُوراً وَ خَالَفَ مُجْرِماً

فَإِنْ عِشْتُ لَمْ أَنْدَمْ‏ وَ إِنْ مِتُّ لَمْ أُلَمْ                    کَفَى بِکَ موتا أَنْ تذّل وَ تُرْغَمَا^[۱]

[۱]– کامل الزیارات: ۱۹۳ ح ۲۷۴، المناقب لابن شهر آشوب ۴: ۹۵، البحار ۴۵: ۲۳۷ عن الکامل.