دهنوی بازنشسته‌ی شهربانی بود. با وجود این‌که زمان طاغوت خدمت کرده بود، کل قرآن را از حفظ بود. هرگز نماز شب را ترک نمی‌کرد.

گاهی که قرآن می‌خواندیم، اگر اشتباه می‌کردیم یک مرتبه صدای دهنوی که مشغول کار خود بود بلند می‌شد: «پسر! این جا را اشتباه خواندی.»

یک روز گفتم: آقای دهنوی شما که هر شب برای نماز شب بیدار می‌شوی، ما را هم بیدار کن.

دهنوی گفت: «برای نماز شب کسی را بیدار نمی‌کنند. بلکه خودش باید بلند شود.»

با این وجود زمانی که بیدار می‌شد، اشاره‌ای هم به ما می‌کرد تا اگر مشتاق هستیم از این فیض بی‌بهره نمانیم.

کتاب رسم خوبان ۲- مقصود تویی؛ شهید دهنوی، ص ۴۶٫ / مسافران آسمانی، ص ۱۰۱٫