ملایکه چیزهاىعجیب و غریبى در بشر مى دیدند که از آب و گل آفریده شده و سنگین و تیره است، لذا از خدا سوءال و استفسار کردند که چرا مى خواهى این را که غضب و شهوت دارد و جنگ و خونریزى و فساد از او بر مى  آید، خلق کنى؟ در حالى که: «وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّسُ لَکَ» در حالى که ما با ستایش تو، تسبیح تو را گفته و تو را به پاکى محض مى  ستاییم. سوره ى بقره، آیه ى ۳۰٫یعنى هر مقصودى که از تسبیح و تقدیس دارى در ما حاصل است. بنابراین، آفرینش انسان تحصیلِ حاصل است.

ولى خداوند در جواب فرمود: مى  خواهم کاسه  اى⁽ موجودى با ظرفیّت و قابلیّت بیشتر.⁾ خلق کنم که به آن تعلیم اسما کنم که قابلیّت اقوى، و بیشتر از شما ظرفیّت داشته باشد، لذا تحصیل حاصل نیست. ر.ک: سوره  ى بقره، آیه  ى ۳۱٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد