و در این ماهِ عزیز مراقباتِ ویژه‌ای است، که عمده‌ی آن استغفار است. «استغفار» دوای همه‌ی دردهاست، مطلق! اگر انسان فقیر باشد باید استغفار کند تا خدای متعال فقرِ او را برطرف کند، مریض باید استغفار کند تا خدای متعال مرضِ او را مرتفع کند، انسانِ مغموم و مهموم و گرفتار باید استغفار کند تا خدای متعال او را از هَمّ و غَم و گرفتاری نجات بدهد، هر کمبود و مرض و مشکل و دردی «استغفار» نیاز دارد. لکن وقتی استغفار به استغفارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم متّصل می‌شود یک نتیجه‌ی عجیبی دارد، و آن این است که خدای متعال فرموده است: «لَوَجَدُوا اللَّهَ»[۱] خدای متعال را وجدان می‌کند، اگر کسی دلِ خود را به وجود نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم متّصل کند و سیمِ جانِ او با کانونِ نبوّت و کانونِ رسالت و کانونِ رحمتِ نبوی وصل بشود. اگر انسان دریای وجودِ نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را محیط ببیند و قطره‌ی وجودِ خود را به این دریا بیندازد، خودِ او دریا می‌شود، تجلّیِ خدای متعال می‌شود، خدای متعال را با دو صفت از صفاتِ جمالِ او پیدا می‌کند، «لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا».
[۱] سوره مبارکه نساء، آیه ۶۴ (وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا)
پاسخ دهید