شنیدم زمانى که مرحوم آقا شیخ غلامرضا یزدى⁽ حضرت آیت اللّه حاج شیخ غلام  رضا یزدى (۱۲۹۵ ـ ۱۳۳۸ ش)، صاحب مفتاح علوم القرآن، ترجمه  ى نماز و…⁾ در یزد اقامت داشت خیلى خوش  گذران بود، ولى هرگاه به روستاهاى اطراف مى رفت با خود نان و ماست و… برمى  داشت و به هر ده که مى  رسید، قرائت نماز و مسایل مورد نیاز را به مردم یاد مى  داد و آن  گاه به آبادى دیگر مى رفت. و در همه حال خوراکش از خودش بود و از غذاى مردم پرهیز مى نمود. آنان که مثل انبیا ـ علیهم السّلام ـ مأمور تبلیغ هستند و بدون چشم  داشت و منّت، کار آنها را انجام دهند، خدا مى داند چه مقاماتى دارند! البته در صورتى که عالمِ «بِما یَفْعَلُ وَ یَتْرُکُ وَ عامل بِما یَأْمُرُ وَ یَنْهى» ⁽ به آن چه باید عمل و یا ترک شود، آگاه باشد؛ و به آن چه امر و یا نهى مى کند، عمل کند.⁾؛ باشند. اگر کسى تشخیص بدهد که به این کار اقدام کند و عالِم و عامِل باشد و با نشر علم شکرانه  اش را ادا کند، باید از شادى کلاهش را به عرش بیندازد!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد