“اخلاص در عمل موجب جاری شدن سرچشمه‌های حکمت بر زبان آدمی است؛ «من اخلص لله اربعین صباحا فجر الله ینابیع الحکمه من قلبه على لسانه‏»؛  حکمت در قلب می‌جوشد و بر زبان جاری می‌شود. سرچشمه حکمت، کتاب الهی است؛ «تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْحَکیمِ»،  «کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَکیمٍ خَبیرٍ»؛  حقایق این کتاب حکیم و علیم به تدریج در قلب وارد و بر زبان جاری می شود. این همان حکمتی است که خدای متعال به اهل‌بیت (علیهم السلام) عطاء کرده است؛ «أَنَا دَارُ الْحِکْمَهِ وَ عَلِیٌّ بَابُهَا فَمَنْ أَرَادَ الْحِکْمَهَ فَلْیَأْتِ الْبَابَ».  انسان وارد این دار حکمت نمی شود مگر به واسطه اخلاص. انسان وقتی وارد این دار شد، به قدری که از آن حکمت به او عطا می شود، می‌تواند اثرگذار باشد.”