امام سجاد (ع) عاشورا را احیاء کردند و این توجه، مقدمه برنامه های بعدی است. از زمان امام سجاد(ع)، طبقه فقها و عالمان شکل می گیرد. این طبقه گرد امام سجاد جمع می شوند و بعد با امام باقر(ع) و امام صادق(ع) همراه می شوند و از همینجا آرام آرام، طبقه فقها و تفقه در دین و معارف اهل بیت (ع) شروع می شود.  تا قبل از امام سجاد (ع)، اعراض از اهل بیت (ع)، یک اعراض کلی بود نه این که در امور سیاسی شان به آنها رجوع نمی کردند بلکه حتی از ایشان مسئله فقهی هم نمی پرسیدند، در حالی که مرجعیت علمی ائمه محل خلاف نبود. ولی همین مسأله واضح هم مورد مناقشه قرار گرفته بود. به ظاهر رقبایی هم پیدا شده بودند و مکاتبی شکل گرفته بود.

امام سجاد(ع) دو اقدام را به انجام رساندند: یکی ایجاد یک معنویت حقیقی در تاریخ اسلام، و دیگری، احیای گرایش به اهل بیت(ع) بر محور سید الشهداء(ع) بود. یکی از کارهای ایشان که جزء عبادات علنی امام سجاد(ع) بود بکاء بر سیدالشهداء(ع) است. گاهی به نظر می رسد که این چه مبارزه ای است؟ گریه، مبارزه مسن ها و پیرمردها و پیرزنها است! در حالی که این گونه نیست. این درک از کار حضرت سجاد (ع) غلط است. برخی از انقلابی های قبل انقلاب اسلامی، می گفتند چرا از مردم اشک می گیرید؛ اسلحه به دستشان بدهید. متوجه نبودند که اسلحه را مارکسیستها هم می دهند. کشته دنیا که به دردی نمی خورد. اگر بخواهید آدمی تربیت کنید که هستی اش را برای امام و در راه ولایت بدهد باید یک عمر برای امام حسین(ع) گریه کرده باشد، صاف شده باشد و حق و باطل را شناخته باشد، انگیزه جهادش درست شده باشد. زیارت عاشورا همین است، انگیزه درگیری بین حق و باطل را بر محور عاشورا ایجاد می کند.”