الف. احادیث و سخنانی که از وجود مقدس امام عصر(ع) در اینجا نقل می‌شود، برگرفته از توقیعات و نامه‌های آن حضرت است.
“الحق معنا فلن یوحشنا من قعد عنّا، و نحن صنائع ربنا، و الخلق بعد منائعنا”؛”حق با ما(اهل بیت) است و کناره‌گیری عده‌ای، از ما، هرگز سبب وحشتمان نمی‌شود؛ چرا که ما پرورش یافتگان پرودگاریم، و دیگر مخلوقین، پرورش‌یافتگان ما هستند”(بحار الانوار، ج۵۳، ص۱۷۸، ص۹).

“من کان فی حاجه الله عزوجل کان الله فی حاجته”؛”هر کس به دنبال برآورده شدن حاجت خداوند باشد(برای نصرت دین او تلاش کند)، خداوند نیر برآورنده حاجت او خواهد بود”(همان، ج۵۱، ص۳۳۱، ح۵۶).
“فلیعمل کل امر منکم بما یقرب من محبتنا، و یتجنَّب ما یدنیه من کراهتنا و سنخطنا”؛”پس هر یک از شما باید کاری کند که وی را به محبت و دوستی ما نزدیک سازد، و از آنچه خوشایند ما نیست و باعث کراهت و خشم ما است، دوری گزیند”(همان، ج۵۳، ص۱۷۶،ح۷).

“ما ارعم انف الشیطان افضل من الصلاه فصلها و ارغم انف الشیطان”؛”هیچ چیز مانند نماز، بینی شیطان را به خاک نمی‌ساید، پس نماز بگزار و بینی ابلیس را به خاک بمال”(همان، ج۵۳، ص۱۸۲، ح۱۱).
“اجعلوا قصدکم الینا بالموده علی السنه الواضحه، فقد نصحت لکم، و الله شاهد علی و علیکم”؛”هدف و مقصد خویش را نسبت به محبت و دوستی ما(اهل بیت) بر مبنای عمل به سنت و اجرای احکام الهی قرار دهید؛ پس همانا که موعظه‌ها و سفارش‌های لازم را نمودم، و خداوند متعال نسبت به همه ما و شما گواه است”(همان، ج۵۳، ص۱۷۹،ح۹).

ب. در منابع روایی، بسیاری از رخداد‌های طبیعی و غیر طبیعی و دگر‌گونی‌های سیاسی و اجتماعی به عنوان علائم ظهور، ذکر شده است. بدیهی است که روایات مربوط به این مسئله، مانند سایر مسائل دیگر، از جهت درستی و اعتبار، یکسان نیستند. در میان این روایات، برخی از جهت سند غیر قابل اعتمادند و برخی هم از جهت مضمون و مطالبی که در آن مطرح شده، جای بحث و تامل دارند. بنابراین، نمی‌توان به صرف دیدن یک روایت و بدون بررسی کارشناسانه از جهت سند و دلالت، به آن اعتماد کرد. در میان نشانه‌ها، برخی به عنوان “علایم حتمی ظهور” ذکر شده است.
علائم معروف حتمی، پنج مورد است:

۱ – خروج سفیانی؛ پیش از قیام حضرت مهدی(ع) مردی از نسل ابوسفیان، در منطقه شام، خروج می‌کند و با تصرف بخش‌هایی از سرزمین اسلام، برای یافتن و کشتن شیعیان جایزه تعیین می‌کند. (بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۸۲).

۲ – خسف در بیداء؛ خسف، یعنی فرورفتن، و بیداء نام سرزمینی بین مدینه و مکه است. سفیانی که در آستانه ظهور حضرت مهدی(ع) خروج می‌کند، هنگامی که از ظهور ایشان با خبر می‌گردد سپاهی عظیم به مدینه و مکه می‌فرستد و چون به سرزمین بیداء می‌رسند، خداوند آنان را در کام زمین فرو می‌برد و هلاک می‌شوند. (کنز العمال، ج۱۴، ص۲۷۲؛ ینابیع الموده، قندوزی، ص۴۲۷).

۳ – خروج یمانی؛ سرداری از یمن قیام می‌کند و مردم را به حق و عدل دعوت می‌کند. خروج یمانی، اجمالاً از نشانه‌های ظهور است، هر چند جزئیات و چگونگی قیام وی، روشن نیست.

۴ – قتل نفس زکیه؛ نفس زکیه، یعنی انسان پاک و بی گناه. در آستانه ظهور حضرت مهدی، جوانی بی گناه، مظلومانه در مسجد الحرام به قتل می‌رسد.

۵ – صیحه آسمانی؛ منظور از آن، صدایی است که در آستانه ظهور حضرت مهدی، از آسمان به گوش می‌رسد و همه مردم آن را می‌شنوند. محتوای این پیام آسمانی، دعوت به حق و حضرت مهدی است. امام باقر(ع) می‌فرماید:”ندا کننده‌‌ای از آسمان، نام قائم ما را ندا می‌کند. پس هر که در شرق و غرب است، آن را می‌شنود.(الغیبه، نعمانی، ص۲۵۲).

البته در برخی از روایات، به علائم دیگری نیز اشاره شده است، مانند خورشید گرفتگی در نیمه ماه رمضان و ماه گرفتگی در آخر آن. (الغیبه، طوسی، ص۴۴۴) و یا طلوع خورشید از مغرب(الغیبه، طوسی، ص۴۳۵).

منبع:پرسمان