وقتی بنده این پادشاهی و سلطنت [عظیم و نامحدود خداوند] را با عقلش تصوّر نمود؛ سپس متوجّه خطر جنایات خود، و منزلت والای مناجات با این سلطان بزرگ گشت، با عقل و جان و نفس و دل و تن و سراسر وجودش، چشمی برای مراقبت و توجّه به او، و گوشی برای شنیدن سخنش، و زبانی برای آمرزش‌خواهی گناهانش و عرض خضوع و پوزش‌خواهی خطاها و جنایات بزرگش می‌شود! و آنچه از دگرگونی احوال پیامبران و امامان (ع) در نماز رسیده، از این باب است.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۴۵