سیّد بن طاووس گفت:
آن‌گاه ابن زیاد ملعون رو به علیّ بن الحسین (ع) کرد و پرسید: او کیست؟ گفتند: علیّ بن الحسین. گفت: مگر خدا علیّ بن الحسین را نکشت؟ امام سجّاد (ع) فرمود: برادری داشتم به نام علیّ بن الحسین که مردم او را کشتند. گفت: نه، خدا کشت. امام فرمود: «خدا جان انسان‌ها را هنگام مرگ می‌گیرد.» ابن زیاد گفت: هنوز جرأت داری که جوابم می‌دهی؟ ببرید گردنش را بزنید. عمّه‌اش زینب این سخن را شنید، گفت: ابن زیاد! تو کسی را از ما باقی نگذشته‌ای. اگر می‌خواهی او را بکشی مرا هم با او بکش. امام سجّاد (ع) به عمّه‌اش فرمود: عمّه جان! ساکت باش تا من با او حرف بزنم. آن‌گاه رو به ابن زیاد کرد و فرمود: آیا مرا به کشتن تهدید می‌کنی؟ آیا نمی‌دانی که کشته شدن عادت ما و شهادت کرامت ماست؟
آن‌گاه ابن زیاد دستور داد علیّ بن الحسین (ع) و خانواده‌اش را به خانه‌ای کنار مسجد بزرگ کوفه ببرند. زینب فرمود: هیچ زن عربی بر ما وارد نشود، مگر کنیز و برده، آنان هم مثل ما اسیر شده‌اند.
قال السّیّد بن طاووس:
ثُمَّ الْتَفَتَ ابْنُ زِیَادٍ لعنه الله إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع) فَقَالَ: مَنْ هَذَا؟ فَقِیلَ: عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ.
فَقَالَ: أَ لَیْسَ قَدْ قَتَلَ اللَّهُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ؟ فَقَالَ: عَلِیٌّ (ع): «قَدْ کَانَ لِی أَخٌ یُقَالُ لَهُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ قَتَلَهُ النَّاسُ: فَقَالَ: بَلِ اللَّهُ قَتَلَهُ. فَقَالَ عَلِیٌّ (ع): «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها وَ الَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنامِها» فَقَالَ ابْنُ زِیَادٍ: أَ لَکَ جُرْأَهٌ عَلَى جَوَابِی، اذْهَبُوا بِهِ فَاضْرِبُوا عُنُقَهُ. فَسَمِعَتْ بِهِ عَمَّتُهُ زَیْنَبُ، فَقَالَتْ: یَا ابْنَ زِیَادٍ، إِنَّکَ لَمْ تُبْقِ مِنَّا أَحَداً، فَإِنْ کُنْتَ عَزَمْتَ عَلَى قَتْلِهِ، فَاقْتُلْنِی مَعَهُ. فَقَالَ عَلِیٌّ (ع): لِعَمَّتِهِ «اسْکُتِی یَا عَمَّهِ حَتَّى أُکَلِّمَهُ». ثُمَّ أَقْبَلَ (ع) إلیه در فَقَالَ: «أَ بِالْقَتْلِ تُهَدِّدُنِی یَا ابْنَ زِیَادٍ؟ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْقَتْلَ لَنَا عَادَهٌ وَ کَرَامَتَنَا الشَّهَادَهُ؟» ثُمَّ أَمَرَ ابْنُ زِیَادٍ بِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ أَهْلِهِ فَحُمِلُوا إِلَى دَارٍ إِلَى جَنْبِ الْمَسْجِدِ الْأَعْظَمِ. فَقَالَتْ زَیْنَبُ بِنْتُ عَلِیٍّ (ع): لَا یَدْخُلَنَّ عَرَبِیَّهٌ إِلَّا أُمُّ وَلَدٍ أَوْ مَمْلُوکَهٌ، فَإِنَّهُنَّ سُبِینَ کَمَا سُبِینَا.[۱]
[۱]– اللهوف: ۲۰۲، الارشاد: ۲۴۴، تاریخ الطّبری: ۳: ۳۳۷، مثیر الاحزان: ۹۱، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۳۶۴، البحار ۴۵، ۱۱۷، العوالم ۱۷: ۳۸۴ مع اختلاف فی الالفاظ.
پاسخ دهید