اگر انسان، عالمین ]دو عالم[ حسّ و مثال خود را تابع عقلش نماید، یعنی توجّهش و همّتش را به آن عالمش کند، و قوّه‌ی آن را به فعلیّت بیاورد. سلطنت عالمی الشَّهادهِ و المثال ]دو جهان مادّه و مثال[ بر او موهبت می‌شود. خلاصه به مقامی می‌رسد که بر قلب احدی خطور نکرده از شرافت و لذّت و بهجت و بهاء و معرفت حضرت حقّ تعالی! بلی: آنچه اندر وهم ناید آن شود.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۵۳