نفست را اگر ادّعای ترس و خوف الهی دارد، امتحان کن که برای هراس، نشانه و آثاری است. در تن، به حال نزار و زردی روی و گریه است؛ و در جوارح، با خودداری از گناهان و مقیّد کردنش به اطاعت و تلافی آنچه از دست رفته، و آماده شدن برای آینده است.

و امّا در دل، با فرمانبرداری و فروتنی و آرامش، و جدا شدن از کبر و کینه و حسد، و خلاصه مشغول شدن دل به آنچه که خوف و خطرش هراسان می‌کند؛ و اهتمام به رهائی از شرور آن، تا در آن برای دیگر اندوه‌ها جایی نماند؛ یا حدّاقل مانند یکی از اندوه‌ها باشد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص۹۰