خداوند، یک مرتبه؛ در آیه ۲۳۳ سوره بقره؛ اعلام می نماید که مدت شیردهی، دو سال کامل است (حولین کاملین)، اما در آیه ۱۵ سوره احقاف مشاهده می نماییم که مجموع مدت بارداری و شیردهی، ۳۰ ماه بیان شده است (ثلاثون شهرا) و با توجه به این که دوره بارداری، ۹ ماه است، طبیعتا باید دوره شیردهی ۲۱ ماه باشد، نه ۲۴ ماه یا دو سال کامل. اختلاف میان این آیات چگونه توجیه پذیر است؟

پاسخ اجمالی

اگر مقصود از ذکر مدت دو سال شیردهی، حکم وجوبی باشد، این اشکال مطرح می شود که مجموع نه ماه بارداری، و ۲۴ ماه شیردهی،۳۳ماه است نه ۳۰ماه که سخن قرآن است. این مقدار زمان شیردهی، واجب نیست؛ بلکه برای مادرانی است که اراده دارند دورهُ شیردهی را تمام کنند. بنابراین از شیر گرفتن کودک، با شرایطی که در ادامه آیه مورد بحث ذ کر شده جایز است. پس زنی که نه ماهه زاییده، می تواند ۲۱ماه شیر دهد (حداقل مجاز شیردهی) که مجموع بارداری و شیردهی،۳۰ماه می شود و مصداقی برای آیه ۱۵ سوره مبا رکه احقاف است. برفرض وجوب دو سال شیر دهی، لازم نیست که دوره حمل، حتما نه ماه باشد، نه کمتر و نه بیشتر؛ زیرا زمان بارداری در زنان متفاوت است. بنابراین، زنی که شش ماهه وضع حمل کند و ۲۴ ماه شیر دهد نمونه ای دیگر برای این آیهٔ شریفه است. از قراردادن آیات ۲۳۳سوره بقره؛ و ۱۴سوره  لقمان که مدت شیردهی را  دو سال ذکر می کنند، در کنار آیه ۱۵سوره احقاف که مجموع مدت بارداری و شیردهی را ۳۰ ماه بیان می کند و کسر مدت دو سال (۲۴ ماه) از (۳۰ ماه)، (۶ ماه) حاصل می شود که کم ترین زمان بارداری است. اختلاف میان آیات، زمانی پدید می آید که دو سال شیردهی واجب باشد و مدت بارداری فقط نه ماه باشد.

پاسخ تفصیلی

۱ – «مادران باید فرزندان خود را دو سال کامل شیر دهند».[۱]آیا دو سال شیردادن کودک، واجب است؟

آیه شریفه دلالت بر وجوب ندارد؛ زیرا در ادامه می فرماید: «آن مادرانی که بخواهند دوره شیردهی را به اتمام برسانند»؛ یعنی اتمام دوره شیردهی را به میل و- اراده مادر تعلیق نمود، پس معلوم می شود که اتمام شیردهی واجب نیست. دیگر این که فرمود: «در صورت رضایت و مشورت همدیگر می توانند کودک را از شیر بگیرند». پس روشن است که مقصود از بیان این مقدار، وجوب نیست.[۲] مادران حق دارند فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند، در صورتی که بخواهند حق شیردهی را به طور کامل استیفا کنند. از شیر گرفتن کودک پیش از پایان دو سال جایز است، ولی برای این کار خواست و رضایت والدین کافی نیست، بلکه باید در باره آن مشورت کنند تا هم مصلحت و حق کودک حفظ شود و هم حقوق پدر و مادر تأمین گردد. مستحب است که مادر، تمام مدتی را که برای شیردهی تعیین شده، به کودک خود شیر دهد و آن دو سال کامل است و اگر خواست کمتر شیر دهد حداقل مجاز، ۲۱ ماه است.[۳]

۲ – آیا همه کودکان در این حکم مشترک هستند؟ بعضی از مفسران ما نند ابن عباس عقیده دارند که این مقدار، (۲سال) برای هر مولودی ثابت نیست و فقط برای کود کی است که شش ماهه متولد گردد.[۴]دلیل ابن عباس آیهٔ ۱۵سورهٔ احقاف است؛(ثلاثون شهرا)، این آیه دلالت می کند که زمان حمل (بارداری) و فصال (ازشیر گرفتن)، ۳۰ ماه است، پس هر انداره که زما ن حمل کوتاه تر باشد به زمان فصال می افزاییم تا حمل و فصال کامل شود، و هر قدر که زمان حمل بیشتر باشد از زمان فصال کاسته می شود.[۵]

۳ – کوتاه ترین زمان حمل چند ماه است؟ شیخ مفید (ره) در کتاب ـ الارشاد ـ نقل می کند که در زمان خلافت عمر زنی را که شش ماه (بعد از ازدواج) وضع حمل کرده بود نزد او آوردند؛ عمر خواست او را سنگسار کند؛ امیرالمؤمنین علی (ع) مانع شدند و بر اسا س این آیات ثابت نمودند که ممکن است بچه از شوهر آن زن باشد و آن زن زنا نکرده باشد. حضرت فرمود: “خدای تعالی دربارهٔ آغاز دوران بارداری زن تا از شیرگرفتن فرزند می فرماید: بارداریش و از شیرگرفتنش سی ماه است و درباره زمان شیردهی می فرماید: دو سال کامل است؛ پس آن گاه که زن دو سال تمام کودکش را شیر داد و (از آن سو) دوران حمل و فصال سی ماه باشد،(در نتیجه) زمان بارداری شش ماه خواهد بود، وقتی عمر این بیان را شنید آن زن را رها کرد و این حکم را در اسلام مقرر ساخت و اصحاب پیامبر (ص) و کسانی که پس از ایشان آمدند تا زمان ما به این حکم عمل نمودند.[۶]

علامهٔ طباطبائی در تفسیر خود این روایت را از ـ الدرالمنثورـ[۷] نقل می کند. علامه از ملاحظهٔ  آیات ۱۵ سورهٔ احقاف با آیات ۲۳۳ بقره و ۱۴لقمان نتیجه می گیرد که حداقل حمل شش ماه است. بنابراین از کسر مقدار دو سال از سی ماه، بر می آید که حداقل دوران بارداری شش ماه و حد اکثر دوران شیردهی که حکم فقهی دارد، بیست و چهار ماه است؛ اگر کودک هفت، یا هشت، یا نه ماه در رحم مادر بماند، حداقل دوران شیر دهی پس از تولد، به ترتیب بیست و سه ماه، بیست و دو ماه، و بیست و یک ماه است. شیخ طوسی و امین الاسلام طبرسی پس از ذکر قول ابن عباس می نویسند: روایاتی که علمای ما روایت نموده اند برمین مطلب دلالت می کنند؛ زیرا ایشان روایت نموده اند که شیر دادن کمتر از ۲۱ ماه ستمی (جور) بر کودک است.[۸]

۴ – حداقل مدت شیردهی از نظر روایات:

براساس دو روایت ازکتاب وسائل الشیعه، حداقل زمان شیر دهی می تواند ۲۱ ماه باشد و کم تر از آن جایز نیست.

الف. امام صادق (ع) فرمود: “مقدار واجب شیردهی، ۲۱ ماه است، پس زنی که کمتر از آن شیر دهد، کم گذاشته و کوتاهی کرده است و اگر ارادهٔ اتمام دوران شیردهی دارد، دو سال کامل مطلوب است.[۹]

ب. آن حضرت همچنین فرمود: “زمان شیردهی ۲۱ ماه است، پس کم تر از آن ستمی (جور) بر کودک شمرده می شود.[۱۰]

۵ – اشتراک کودکان در حکم ارضاع (شیردادن): گروهی از مفسران معتقدند که دو سال، برای همهٔ کودکان ثابت است و اختصاص حکم حق دو سال شیرخوارگی تنها برای کودکانی که شش ماهه به دنیا آمده باشند، با ظاهر آیه سازگار نیست. ظاهر: “الوالدات یرضعن اولادهن حولین کاملین …”، اثبات حق شیردادن تا دو سال کامل پس از تولد است و میزان توقف و تغذیهٔ کودک در رحم مادر در این نصاب اثر ندارد، پس تمام کودکان حق دارند تا دو سال کامل از شیر مادر تغذیه کنند و مادر حقدارد کودک خود را دو سال کامل شیر بدهد.[۱۱]

۶ – جمع بندی: کلمهٔ (یرضعن) خبری است که از آن معنای امر فهمیده می شود و روشن است که امر استحبابی است. کلمهٔ (والدات) شامل حال همه اقسام مادران می شود که عبارت اند از: مادرانی که شش ماهه، هفت ماهه، هشت ماهه و یا نه ماهه وضع حمل می کنند. کلمهٔ (اولاد) همهٔ کودکان را در بر می گیرد که عبارت اند از: شش ماهه، هفت ماهه، هشت ماهه و یا نه ماهه. بر پایه مطالبی که گفته شد آیه شریفه در مقام بیان حکم شیردهی، همه کودکان را در حکم مذکور برابر می داند؛ یعنی همه حق دارند دو سال کامل شیر بنوشند، نه فقط کودکانی که شش ماهه متولد شده باشند و اگر کودکی، شش ماهه تولد یابد آن هم دوسال شیر می نوشد، اگر نُه ماهه تولد یافت، – غالب موارد ـــ این هم داخل در عموم آیه است؛ یعنی باید دو سال شیر بنوشد، اما این حکم، مستحب است، پس اگر بر حداقل مدت شیردهی اکتفا کند، مصداق آیهٔ ۱۵ احقاف است؛ یعنی حداقل زمان شیردهی با نه ماه بارداری که مجموع ارتباط کودک با مادر ۳۰ ماه است و اگر دو سال شیربنوشد به حکم استحبابی آیه ۲۳۳سورهٔ بقره عمل شده که با آیه ۱۵سورهٔ احقاف منافاتی ندارد؛ زیرا واجب نیست که حتما دو سال شیر بدهند و می توان آیه را حمل بر کمترین مدت شیردهی کرد. پس اگر می فرمود: دو سال شیر دهی واجب است و سپس می فرمود: مجموع حمل و فصال (از شیر گرفتن) ۳۰ ماه است، تناقضی آشکار بود. بنابراین یکی از مصادیق (سی ماه) ، کودکی است که شش ماهه متولد شده و دو سال کامل شیر می نوشد. (کمترین زمان حمل + بیشترین زمان شیردهی) {۳۰=۲۴+۶}و دیگر کودکی است که نه ماهه متولد شود و ۲۱ ماه شیر می نوشد. ( حد اقل شیر دهی + بارداری متعارف ) {۳۰=۲۱+۹}.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱] بقره، ۲۳۳.

[۲] فخررازی، تفسیر کبیر، ج ۶، ص ۱۱۸، چاپ دوم، دارالکتب العلمیه، تهران.

[۳] شهید ثانی، شرح لمعه، کتاب نکاح، باب الرضاع.

[۴] علی فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیرالقران، ج ۲، ص ۱۷۱، چاپ اول، سازمان اوقاف و خیریه، انتشارات اسوه،۱۴۲۶ه.ق ۱۳۸۴ ه.ش ؛ محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقران، ج ۳،ص ۳۷۳، چاپ اول، مؤسسه نشر اسلامی (جامعه مدرسین).

[۵] تفسیرکبیر، فخر رازی، ج ۶، ص ۱۱۸.

[۶] شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۱، ص ۱۹۷، ترجمهٔ سید هاشم رسولی محلاتی، ناشر: علمیهٔ اسلامیه؛ دیلمی، ارشادالقلوب، ج ۲، ص۶، چاپ نجف، المطبعه الحیدریه.

[۷] الدرالمنثور، ج ۶، ص۴۰، به نقل از المیزان.

[۸] مجمع البیان، ج ۲، ص ۱۷۱؛ تبیان، ج ۳، ص ۳۷۳.

[۹] محمد بن الحسن، الحرالعاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۱،ح ۲۷۵۶۴، ص ۴۵۴، چاپ ۳، مؤسسهٔ آل البیت علیهم السلام لاحیاََََء التراث،بیروت-لبنان، ۱۴۲۹ه.ق.

[۱۰] وسائل الشیعه، ج ۲۱، ص ۴۵۵، ح۲۷۵۶۷.

[۱۱] جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، ج ۱۱، ص ۳۷۴، چاپ اول، انتشارات أسراء، قم، اسفند ۱۳۸۵ه.ش.