در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است: «فاطمه(س) در حال احتضار، به على(ع) چنین وصیّت کرد: بعد از مرگم؛ تو مرا غسل ده، و تجهیز کن، و بر من نماز بگزار، و مرا در قبرم در لحد بگذار، و خاک روى قبرم بریز، و قبرم را تسویه کن، و آن‌گاه در کنار سرم، مقابل صورتم بنشین، و بسیار تلاوت قرآن کن و دعا بخوان؛ زیرا که مردگان در این ساعت به انس گرفتن با زندگان احتیاج دارند، و من تو را به خداى تعالى می‌سپارم…».[۱]
یکی از احادیثی که برای استحباب قرائت قرآن نزد قبور بدان استناد شده، همین روایت است.[۲]
به هر حال؛ آنچه مستحب است؛ قرائت قرآن برای میّت است، ولی با توجه به این روایت و نیز از باب تأسی و الگوپذیری از امام علی(ع) می‌توان گفت که قرائت قرآن در همان زمانی که جنازه تازه در قبر گذاشته شده، در کنار سر مقابل صورت کاری پسندیده است.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۷۹، ص ۲۷، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۲]. فاضل هندی، محمد بن حسن، کشف اللثام و الإبهام عن قواعد الأحکام، ج ‌۲، ص ۴۱۱، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ سبزواری، سید عبد الأعلی، مهذّب الأحکام، ج ۴، ص ۲۱۱، قم، مؤسسه المنار، چاپ چهارم، ۱۴۱۳ق.