علی‌ اصغر بنایی معمار، فرزند حسین، متخلّص به «بنایی» و معروف به بنایی یزدی از سخنوران عصر حاضر است.
بنایی در سال ۱۳۰۱ ه‍ . ق در مشهد به دنیا آمد. در ۷ سالگی به مکتب رفت. از ۱۲ سالگی در کنار تحصیل، به شغل بنّایی مشغول شد. در ۲۰ سالگی متأهّل شد و ۲۲ ساله بود که توفیق سفر به عتبات عالیات رفیق راهش شد. در آن جا یکی از خواسته‌ هایش از حضرت امام حسین علیه السلام طبع شعر بود که همان شب در حالتی خاص، طعم استجابت دعا را به او می‌چشانند.
به ایران بازمی‌گردد و چندی درک محضر مرحوم آیت الله سیّد علی سیستانی می‌کند؛ پس از آن چند بار دیگر به عتبات و سپس به سفر حج مشرّف می‌شود.
از این شاعر متعهّد، دو جلد دیوان به یادگار باقی مانده که در زمان حیاتش (حدود ۷۰ سالگی) منتشر شده است: ۱ – دیوان بنایی یزدی ۲ -گلستان راز (به امید تلفیق شایسته‌ی این دو اثر).
دراواخر عمر بر اثر ابتلا به غدّه‌ی مغزی دچار فراموشی شد و تلاش فرزندان و پی‌گیری‌ مداوا در تهران نتیجه‌ای در بر نداشت. سرانجام در تاریخ دهم آذر ماه سال ۱۳۴۱ در ۷۹ سالگی درگذشت. پیکرش به دستور استاندار وقت سیّدجلال تهرانی درحرم رضوی‌ علیه السلام به خاک سپرده شد.
او علاوه بر چندین ترکیب بند عاشورایی، شعر «محتشم» را تخمیس نیز کرده است که شعر ذیل، بند دوم تخمیس است که ۸ بند دارد و با حذف دو بند آمده است. به تألیف اخیرم با عنوان «به عیّوق می‌رسد» هم می توانید مراجعه کنید: