خداوند در قرآن کریم کسانی را که از خدا و رسولش اطاعت کنند، در قیامت همنشین پیامبران، صدیقین، شهدا و صالحان معرفی  می کند: «وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفیقاً»؛[۱] و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، (در روز رستاخیز،) همنشین کسانى خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده، از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان و آنها رفیق هاى خوبى هستند.
مفسران در تفسیر «صدیقین» می گویند؛ کلمه «صدیقین» -به طورى که لفظ آن دلالت مى ‏کند- مبالغه در صدق است؛ یعنى کسانى که بسیار راستگو هستند. البته این صدق تنها زبانى نیست، بلکه تنها یکى از مصادیق آن، سخنانى است که انسان مى ‏گوید. مصداق دیگرش عمل است که اگر مطابق با زبان و ادعا بود، آن شخص در عمل نیز صادق است؛ چرا که عمل از اعتقاد درونى حکایت مى ‏کند. انسان وقتى در حکایتش، راست مى ‏گوید که نیت درونی خود را به طور کامل بیان کند، و چیزى از آن باقى و بدون حکایت نگذارد، چنین عملى راست و صادق است. اما اگر حکایت نکند و یا درست و کامل حکایت نکند، این عمل غیر صادق است.
همچنین سخن صدق، آن سخنى است که با واقع و خارج مطابقت داشته باشد، و چون گفتن نیز یکى از افعال است، قهراً کسى که صادق در فعل خویش است، سخن نخواهد گفت، مگر آنچه که راست بودنش را مى ‏داند، و گفتن آن جای خودش حق است.
لذا «صدّیق» کسى است که به هیچ وجه دروغ در او راه ندارد، و چنین کسى کارى که حق بودن آن را نمى ‏داند انجام نمی دهد، هر چند که مطابق با هواى نفسش باشد و سخنى را که راست بودن آن را نمى ‏داند نمى ‏گوید، و قهراً حتى کسى به جز حق را هم نمى ‏بیند، او کسى است که حقایق اشیا را مى ‏بیند، و حق مى‏گوید و حق انجام مى‏دهد.[۲]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. نساء، ۶۹.

[۲]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۴، ص ۴۰۸، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ق؛ موسوی همدانی، سید محمد باقر، ترجمه المیزان، ج ‏۴، ص ۶۵۱، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش.