احمد بن یوسف قربانی دمشقی (۱۰۱۹ هـ. ق)

او فصلی در مورد امام رضا (ع) گشوده و می‌گوید:

الفصل السابع فی ذکر شبه شجاعه جدّه علی المرتضی، الإمام علی بن موسی الرضا (ع) و کانت مناقبه علیّه و صفاته سنیّه … و کراماته کثیره و مناقبه شهیره… و کان (رض) قلیل النوم، کثیر الصوم و کان جلوسه فی الصیف علی حصیر و فی الشتاء علی جلد شاه…[۱]؛

فصل هشتم در یاد کرد شباهت شجاعتش به شجاعت جدش، علی مرتضی، مناقبش والا و صفاتش بلند مرتبه و کراماتش بسیار و مناقبش شهره‌ی آفاق است. وی بسیار کم خواب می‌خوابید و بسیار روزه می‌گرفت و در تابستان روی حصیر و در زمستان روی پوستین می‌نشست.

آن‌گاه به نقل فضایل و کرامات امام (ع)، به ویژه حدیث سلسله الذهب می‌پردازد.

عبد الرؤوف مَنْاوی شافعی (۱۰۳۱ هـ. ق)

علی ارضا بن موسی الکاظم بن جعفر الصادق، کان عظیم القدر، مشهور الذِکْر … و له کرامات کثیره…[۲]؛

آن حضرت، شخصیتی والا و بلند مرتبه و نامش شهره‌ی آفاق و دارای کرامتی بسیار است.

بعد کرامات آن حضرت را نقل می‌کند.

ابن عماد دمشقی حنبلی (۱۰۸۹ هـ. ق)

علی بن موسی الرضا الإمام أبو الحسن الحسینی بطوس و له خمسون سنه و له مشهدٌ کبیرٌ بطوس یُزار. روی عن أبیه موسی الکاظم عن جدّه جعفر بن محمّد الصادق و هو أحد الأئمه الإثنا عشر فی إعتقاد الإمامیه[۳]؛

علی بن موسی الرضا امام ابو الحسن حسینی، نام داشت که در طوس مدفون است و بارگاهش بسیار وسیع و محل زیارت زایران است. وی از پدر و جدّش روایت می‌کند و به اعتقاد شیعه، یکی از دوازده پیشوای آنان شمرده می‌شود.

منبع: کتاب امام رضا علیه السلام به روایت اهل سنت – محمدمحسن طبسی

[۱]– أخبار الدول و آثار الأول، ص ۱۱۴ – ۱۱۵٫

[۲]– الکواکب الدُریّه فی تراجم الساده الصوفیه، ج ۱، ص ۲۶۵ – ۴۶۶، شماره‌ی ۲۶۵٫

[۳]– شذرات الذهب فی أخبار من ذهب، ج ۳، ص ۱۴٫