«الْمُسْتَشَارُ مُؤْتَمَن‏»[۱] طرف مشورت باید امین باشد و خلاف واقعیّت نگوید. ولی چقدر؟ آن مقداری که برای او کافی است. لازم نیست تمام عیب‌ها را برای او باز کنید. آن مقداری که برای او کفایت می‌کند، همان مقدار، نه بیشتر.

در مسائل اطّلاعاتی ادارات هم همین‌طور است. مأمورین اطّلاعاتی برای پیدا کردن سوژه‌ای می‌روند. به مشکلات دیگر فردی و خانوادگی برخورد می‌کنند، حق ندارند آن را به دوست خود بگویند یا آن را در پرونده بیاورند. مگر به عنوان همان مسائلی که مثلاً می‌‌خواهند کسی را رئیس کنند، می‌خواهند منصب جدید بدهند، می‌بینند که نه، وضع او خیلی خراب است. آن‌جا اشکال ندارد، ولی اگر این‌طور ضرورت‌ها باشد، حتّی در جاهایی که آدم نمی‌خواسته ببیند، ولی لازمه‌ی آن موردی که مورد نظر بود این بود که چیزهای دیگر هم کشف شد. در این موارد اشکال ندارد.

[۱]– وسائل الشیعه، ج ‏۱۲، ص ۴۴٫