کودکان تا سنّ ده سالگی پدر خود را قهرمان می‌پندارند و فهمیدن وجود یک نقص در پدر به آنها آسیب های روحی وارد می‌کند؛ لذا پدر نباید هیچ وقت از کلمه‌ی نمی‌توانم استفاده کند.

نبیّ مکرّم اسلام صلّی الله علیه و آله می‌فرماید: باید با آدم ها به اندازه‌ی عقل و درکشان صحبت کرد. کودک سه ساله درکی از روشن دلی ندارد و گفتن این موضوع به او، سؤالات دیگری را در ذهنش ایجاد می‌کند؛ لذا نباید در مورد این موضوع با او صحبت کرد. 

بچّه ها در دو و نیم سالگی به بعد در مرحله‌ی پیش طراحی هستند؛ به این معنی که ممکن است خطوطی را بکشند و تصوّر کنند ماهی است؛ لذا والدین باید از بچّه های دو تا چهار ساله خودبخواهند که نقّاشی اش را خودش توضیح دهد؛ سپس او را به خاطر کارش تشویق کنند. حتّی پدر نابینا، می‌تواند از مادر کودک برای تشویق او، کمک بگیرد.

این پدر و مادر باید به این نکته توجّه داشته باشند که هیچ وقت نگذارند فرزند توصیف کردن نقّاشی را از پدر بخواهد؛ برای این که این اتّفاق نیفتد، والدین باید حواس فرزند را پرت کنند.

فرزندان در این سن، بیشتر نیاز به توجّه دارند؛ لذا اگر پدر عواطف خود را با جملات محبّت آمیز یا با نوازش کردن ابراز کند، کودک اغناء می‌شود. دخترها دارای روحیه‌ی لطیفی هستند و هر چه سنّشان بالاتر می‌رود،خواسته هایشان از پدر بیش تر می‌شود و نیازشان به پدر افزایش می‌یابد؛ لذا پدران نباید آنها را مدام در معرض کلمه‌ی نمی توانم قرار دهند؛ بلکه باید با کمک گرفتن ازکسی یا حتّی از خودِ کودک، نیازهای او را بر طرف سازند.