در رابطه با زمان ورود بچّه‌ها به اجتماع دو نظر وجود دارد:

اوّل این‌که بچّه‌ها را تا موقعی که به رشد کامل نرسیده‌اند، در خانه قرنطینه کنیم.

دوّم این‌که دست فرزندان خود را بگیریم و به تدریج و در یک مسیر صحیح آن‌ها را وارد اجتماع کنیم.

طبق سیره اهل بیت علیهم السّلام آن چیزی که صحیح است راه دوّم است. در سیره ی اهل بیت علیهم السّلام  جایی نیامده است که آن‌ها فرزندان خود را در محیط خانه محدود یا ارتباط آن‌ها را با دیگران قطع کرده باشند، بلکه بالعکس؛ به عنوان مثال در سیره‌ی تربیتی حضرت زهرا سلام الله علیها  مشاهده می‌کنیم که ایشان اجازه می‌داند که امام حسن و امام حسین علیهما السّلام  در همان دوره‌ی طفولیّت وارد مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله ‌شوند  و بازی می‌کنند.

پدر و مادرها باید توجّه داشته باشند که فرزندان  تا کوچک هستند، مشکلات آن‌ها هم کوچک است؛ لذا والدین راحت می‌توانند با آن مواجه شوند؛ مثلاً اگر کودک حرف زشت بزند، آن‌ها با مطالعه کتاب‌های مختلف یا مشاوره با اهل فن می‌توانند مشکل خود را حل کنند؛ امّا اگر پدر و مادر در کودکی با مشکلات فرزندشان مواجه نشوند، چگونه می‌خواهند در نوجوانی در برابر آن‌ قرار بگیرند.