امام زین العابدین سجّاد است. ما گفتیم که سجده نزدیک‌ترین حالت انسان به خدا است. در آخرین آیه سوره‌ی مبارکه‌ی «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَق‏»[۱] که وقتی می‌خوانیم سجده بر ما واجب می‌شود. خدا دستور که می‌دهد، حکمت آن را هم می‌گوید. می‌فرماید: اگر سجده کنید نزدیک می‌شوید. یعنی راه قرب به خدا این است که آدم خود را بیاندازد، سر به آستان او بگذارد. خود را جمع و جور کند، خود را کوچک کند. سجده هم چشم انداز را از آدم می‌گیرد، هم آدم را جمع می‌کند، هم آدم را کوچک می‌کند، هم آدم را پایین می‌آورد. از این انانیّت پایین می‌کشد. وقتی آدم به سجده می‌افتد دیگر پایین‌تر از این نمی‌شود. خود را به پایین‌ترین وضع می‌اندازد. انسان وقتی ایستاده است ماشاءالله قد بلندی دارد، وقتی رکوع می‌کند کمی مشخّص است ولی وقتی سجده می‌کند دیگر از آن کوچک‌تر که آدم نمی‌تواند. «الظَّاهِرُ عُنْوانُ البَاطِن‏»[۲] آن وقت در سجده انسان شریف‌ترین اعضا را بر خاک می‌مالد، روح او نرم می‌شود. دل او نمی‌تواند حالت تکبّر و ژست داشته باشد.

[۱]– سوره‌ی علق، آیه ۱٫

[۲]– بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج ‏۶۶، ص ۳۶۵٫