همین وجود نازنین پیغمبر ما وقتی بچّه‌ یتیم‌ها را سرپرستی می‌کند، از میان بچّه یتیم‌هایی که خود پیغمبر سرپرستی می‌کرد یک بچّه یتیمی از دنیا رفت. پیغمبر خیلی گریه کرد. عرضه داشتند: یا رسول الله جامعه باز هم یتیم دارد، می‌رویم یک بچّه یتیم دیگر می‌آوریم. می‌فرمودند: نه، این بچّه من را خیلی اذیّت می‌کرد و من در برابر اذیّت‌های او ناز می‌کشیدم. نگران هستم که دیگر چنین فرصتی برای من پیش نمی‌آید. برای تربیت بچّه یتیم، نوازش بچّه یتیم دنبال یک ناسازگاری می‌گردد که او جفا کند و پیغمبر به او وفا کند.