«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ»

سلام بر مادر ما، مادر امّت، مادر امامان ما، مادر حضرت زهرا (سلام الله علیها)، بانوی بافضیلت عالم خلقت، حضرت خدیجه (سلام الله علیها).

حضرت خدیجه (سلام الله علیها) مراتبی از قرب الهی را دارد که انسان گاهی حیرت می‌کند او چه کسی بود؟ در چه جایگاهی از نور قرار داشته است؟ آن هم در چه زمانی، در چه شرایطی. خداوند متعال در سوره‌ی مبارکه‌ی حدید می‌فرماید: «لا یَسْتَوی مِنْکُمْ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قاتَلَ أُولئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَهً مِنَ الَّذینَ أَنْفَقُوا مِنْ بَعْدُ وَ قاتَلُوا»،[۱] کسانی که قبل از پیروزی ایثار می‌کردند و در میدان‌های خطر حضور پیدا می‌کردند، با کسانی که بعد از تحصیل قدرت انفاق می‌کنند، در جبهه حضور پیدا می‌کنند، مساوی نیستند.

حضرت خدیجه (سلام الله علیها) در دوران غربت، در دوران انزوا و تنهایی پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) و اسلام، هم دارایی خود را که دارایی کمی نبود در راه خدا ایثار کرد، برای ترویج مقاصد عالیّه‌ی اسلام حضور داشت، هم هنگامی که به حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله) حمله می‌شد، در اوج غربت و بی‌کسی حضرت رسول، آن‌جا که حضرت خدیجه (سلام الله علیها) حضور داشت خود را جلوی سنگ‌هایی که به طرف حضرت رسول پرتاب می‌شد قرار می‌داد که سپر پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) باشد. بنابراین هم ایثار مال بود و هم ایثار جان بود.

نکته‌ی دیگر این است که حضرت خدیجه (سلام الله علیها)… «مَنْ سَنَّ سُنَّهً حَسَنَهً فَلَهُ أَجْرُهَا وَ أَجْر مَنْ عَمِلَ بِهَا».[۲]چون بنیان‌گذار مکتب وجود نازنین پیغمبر (صلّی الله علیه و آله) بود و اوّلین کسی که در تحقّق جریان اسلام قدم مؤثّری داشت حضرت خدیجه (سلام الله علیها)، مادر ما بود، تا دامنه‌ی قیامت هر کس مسلمان شده، هر کس هر کاری انجام داده، در شهادت شهداء، در عرفان عرفاء، در خلوت اهل راز و نیاز، در گریه‌ها و اشک‌ها، در همه‌ی صدقات و انفاق‌ها، حضرت خدیجه (سلام الله علیها) حضور دارد. یک سفره‌ای پهن کرده که تا دامنه‌ی قیامت هر کس الله اکبر می‌گوید، لا اله الّا الله می‌گوید، جبهه می‌رود، سر سفره‌ی حضرت خدیجه (سلام الله علیها) است.

این مادر را از یاد نبریم، برای او هم تلاوت قرآن داشته باشیم، هم در کارهای خیر خود نیابت ایشان را داشته باشیم یا به ایشان هدیه کنیم.

[۱]– سوره‌ی حدید، آیه ۱۰٫

[۲]– الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ‏۵، ص ۹٫