با نوجوان هفده ساله ای که قصد دارد به صورت مستقل و جدا از خانواده زندگی کند، چگونه باید برخورد کرد؟
دوره‌ی نوجوانی، برزخِ بین کودکی و جوانی می‌باشد؛ در این دوره بچّه ها گرایش به جوانی پیدا می‌کنند و دوست دارند که استقلال داشته باشند. تمایل کودکان برای مستقل شدن دلایل مختلفی دارد: ۱٫ عدم آرامش روحی و روانی در خانواده ۲٫ مشکلات مالی و اقتصادی ۳٫ پر توقّع بودن فرزندان
والدین باید در برخورد با نوجوانی که تمایل به مستقل شدن دارد، به نکات زیر توجّه کنند:
الف. ایجاد محیط آرام
برای جلوگیری از بروز این احساس زود هنگام، والدین باید محیطی آرام در خانه ایجاد کنند. پدر خانواده باید با حفظ ضعف های اقتصادی و مطرح نکردن مشکلات مالی، اقتدار خود را در چشم فرزند نوجوانش از بین نبرد.
ب. برآورده نکردن خواسته های غیر منطقی
آنها باید از زمان کودکی با برآورده نکردن نیازهای کاذب بچّه ها و ایجاد محرومیّت هایی که منجر به بی شخصیّت کردن کودک و آسیب روحی برای او نشود، آنها را کم توقّع بار آورند.
الف. مسئولیت دادن
اسلام در هفت سال سوّم، بچّه ها را به وزیر تشبیه کرده است. مادر در این سن باید برای فرزندِش مشغله ایجاد کند؛ زیرا مشغله ی فکری و جسمی توقّعات و نیازهای نوجوان را کاهش می‌دهد؛ البته برای جلوگیری از مقاومت نشان دادن بچّه ها، باید ایجاد مسؤلیت ها نامحسوس و تدریجی باشد.
ب. استدلال خواستن
والدین باید در برابر خواسته های بچّه ها از آنان استدلال بخواهند؛ البته نحوه ی بیان این موضوع از طرف والدین باید به گونه ای باشد که باعث لجاجت بچّه نشود.
ج. گذاشتن پیش شرط
پدر و مادر باید برای بر آورده کردنِ نیازهای فرزندشان، پیش شرط هایی بگذارند. والدین با این کار برای خود زمان می‌خرند تا در مورد درخواست های فرزندشان تصمیم صحیحی بگیرند؛ همچنین به نوجوان فرصت می‌دهند تا در مورد واقعی یا کاذب بودنِ این نیاز کمی فکر کند و در صورت هیجانی بودنِ این نیاز، با گذشت زمان پشیمان شود.
پاسخ دهید