والدین نباید پاسخ این‌گونه سؤالات را به فرزندانشان بدهند؛ زیرا وقتی بچّه‌ها از این مسائل مطّلع شوند، دچار بلوغ زود هنگام می‌شوند. اگر بچّه درباره‌ی مسائل جنسی سؤال کرد والدین باید با یک پاسخ کوتاه، او را قانع کنند و بعد سریع بحث را عوض کنند؛ مثلاً اگر او درباره‌ی روابط زن و مرد سؤال کرد، پدر و مادر باید خیلی کوتاه جواب آن را به آینده موکول کنند و از او درباره‌‎ی مدرسه و دوستانش سؤال کنند.

 البته باید توجّه داشت که هیچ موقع نباید کودک را بابت این پرسش‎ها توبیخ کرد؛ زیرا با این کار، او کنجکاو تر می‌شود و با خود فکر می‌کند که حتماً مسئله‌ی مهمّی است و می‌تواند آن را از شخص دیگر بپرسد.

همچنین والدین باید توجّه داشته باشند که فرزندشان در چه محیط‌هایی قرار می‌گیرد و چه مطالبی آن‌جا بیان می‌شود؛ لذا در این‌جا نیاز به مراقبت‌هایی وجود دارد که باید بخشی از این مراقبت‌ها از طرف پدر و مادر و بخشی نیز از طرف اولیای مدرسه صورت گیرد؛ از جمله‌ی این مراقبت‌ها عبارت است از:

الف. پیشگیری از بیکاری

دانش آموزان در مدرسه نباید بیکار باشند؛ زیرا بچّه‌های سالم، پرکار هستند. محیط و برنامه‌ی مدرسه باید به گونه‌ای باشد که مانع بیکاری آن‌ها شود.

ب. پیشگیری از تنهایی

محیط مدرسه نباید به گونه‌ای باشد که دانش آموزان بتوانند در گوشه‌ای جمع شوند و حرف‌های نامناسب ردّ و بدل کنند. اگر مربّیان این تجمعات را مشاهده کردند باید سریع وارد آن شوند و با لطائف الحیلی بچّه‌ها را پراکنده کنند.

ج. فراهم کردن بستر فعّالیت

در مدرسه باید بستری فراهم شود که بچّه‌ها فعّالیّت بیشتری داشته باشند. برای این کار معلّمین می‌توانند در مدرسه حلقه‌هایی تشکیل دهند که در آن‌ مباحث علمی و معرفتی مطرح می‌شود.