والدین برای متعادل سازی این حالت، باید به چند نکته توجّه داشته باشند:

الف. پاسخ گویی به نیاز عاطفی

آن‌ها باید در محیط خانه بیشتر به نیاز عاطفی فرزندشان پاسخ بدهند؛ لذا توصیه‌ی ما این است که علاوه بر مادر، پدر نیز در جایگاه خود به دخترش محبّت کند. وقتی یک پدر ارتباط عاطفی خوبی را با فرزند خود برقرار می‌کند، بچّه تحت تاثیر آن فضای عاطفی خانه قرار می گیرد و دیگر نیازی به بیرون از خانه ندارد.

ب. قرار دادن وقت اختصاصی برای دختر

پدر باید برای دخترش به صورت اختصاصی وقت بگذارد؛ به این صورت که با او به بیرون برود و گاهی اوقات در خانه به حرف‌هایش گوش دهد. مثلاً وقتی دختر مشغول انجام تکالیف است و درس می خواند، پدر وارد اتاق شود و چند دقیقه ای در گوشه ی اتاق بنشیند و به او نگاه کند. اگر دختر پرسید که چه کاری دارید، پدر بگوید: دلم برای دخترم تنگ شده بود، آمدم فقط تورا ببینم، تو کار خودت را انجام بده! این رفتار باعث می شود که نیاز فرزند ما به عواطف، در محیط خانه رفع شود.

وقت اختصاصی در بیرون از خانه

علاوه بر این که در محیط خانه باید برای فرزند خود وقت اختصاصی بگذاریم، در بیرون از خانه نیز باید وقتی را به او اختصاص دهیم.

گاهی اوقات دختر‌ها به خاطر حجب و حیایی که دارند، نمی‌‎توانند تنها به بیرون بروند. مادر هم گاهی مشغله‌ی خانه و فرزندان دیگر را دارد و ممکن است نتواند وقت زیادی به او اختصاص دهد، در این مواقع پدر می‎‌تواند وقت‌های اختصاصی برای دختر خود در نظر بگیرد؛ مثلاً با او برای گردش و تفریح یا حتی قدم زدن به بیرون برود. در این صورت دیگر او شیفته‌ی محیط خارج نخواهد شد و دوستی‌های او نیز  عاقلانه تر خواهد بود.

ج. پرهیز از منع مستقیم

نکته‌ی مهم دیگر این است که ما نباید او را منع مستقیم کنیم؛ یعنی نباید مستقیماً به دختر خود بگوییم: “دوست تو دختر خوبی نیست!  با او دوستی نداشته باش! نباید دیگر به او زنگ بزنی!” با این کار ممکن است دوستی آن‌ها حالت پنهانی پیدا کند و اگر این ارتباط وارد لایه‌های پنهان شود، آسیب آن بیشتر خواهد بود. ما تنها باید فضای عاطفی داخل منزل را تقویت کنیم و در این صورت کم کم نوجوان از آن فضا فاصله می‌گیرد و جذب محیط خانه می‌شود.