من یک دختر یک سال و نه ماهه دارم و با توجّه به این‌که من فرهنگی هستم، فرزندم را گاهی وقتها به خواهرم میسپارم و به سر کار میروم. دختر من خیلی بهانهگیری می‌کند و در منزل که میخواهد بازی کند، حتماً باید دست او را بگیرم. اطرافیان میگویند که او به من زور میگوید؛ در حالی که وقتی پیش خواهر من است، میگوید دختر فوقالعاده خوب و آرامی است و اصلاً اذیت نمیکند.
یک کودک یک ساله و نُه ماهه نمی‌تواند نسبت به پدر و مادر خود زورگویی داشته باشد. بچّه‌ها با برخی رفتارهای خود می‌خواهند توجّه پدر و مادر را جلب کنند و به طور غیر مستقیم می‌خواهند کاری کنند که پدر و مادر بیشتر برای آن‌ها وقت بگذارند.
در این موارد به جای این‌که والدین در برابر خواسته‌ی کودک مقاومت کنند، بد نیست که در زمین آن‌ها بازی کنند، یعنی فضا را برای او محیّا کنند و خواسته او را تبدیل به یک بازی نمایند. با این کار ارتباط‌گیری خود را با کودک بیشتر کنند تا از لحاظ عاطفی اقناع شود.
راهکارها:
الف. برقراری ارتباط عاطفی
توصیه‌ی من این است که مادر وقتی وارد منزل می‌شود، خصوصاً در آن چند دقیقه‌ی اوّل، سعی کند ابتدا با فرزند خود ارتباط بر قرار کند؛ یعنی فرزند خود را بغل کند، ببوسد، نوازش کند و با او حرف بزند.
همین ارتباطاتی که مادر با او برقرار می‌کند، بخشی از آن خلع را پُر می‌کند.
ب. برنامه ریزی برای بچّه ها
بچّه‌ها معمولاً از یک و نیم سالگی به بعد نیاز به برنامه ریزی دارند؛ زیرا آن‌ها در این سن تقریباً بزرگ شده‌اند و وظیفه‌ی والدین است که برای آن‌ها برنامه داشته باشند.
ج. اتّحاد روش تربیتی با اطرافیان
نکته‌ی آخر این‌که سعی کنید با خواهر خود یا هر کسی که قرار است فرزندتان را به او بسپارید، در مسیر تربیت فرزند خود اتّحاد روش داشته باشند. نمی‌گوییم که لزوماً در همه‌ی رفتارها مثل هم باشید، ولی در اصول باید یکی باشید.
پاسخ دهید