در درون بچّه ها از سنّ دو سالگی تا چهارده سالگی انواع ترس ها وجود دارد؛ لذا از ترس بچّه ها نباید ترسید؛ چراکه ثمره ی ترس در بچّه ها، امنیّت است. امّا اگر رفتار آن ها ناشی از وحشت باشد، نگران کننده است و ما باید درآن موقع به دنبال راه چاره باشیم. من چند نکته را در مورد ترسیدن کودک به والدین توصیه می کنم:

الف. ماندن در کنار کودک

اگر کودک از عوامل طبیعی مانند رعد و برق یا باد شدید می ترسد، والدین باید در موقع رخ دادن این عوامل در کنار کودک خود باشند و به او آرامش دهند.

ب. عدم ایجاد ترس توسّط والدین

برخی از والدین کودک را بیشترمی ترسانند؛ به عنوان مثال اگر بچّه از تاریکی بترسد، او را بیشتر در این فضا قرار می دهند تا به اصطلاح ترسش بریزد. این کار اشتباه است و مشکل او را بیشتر می‌کند.

ج. پیشگیری از ترس

پدر و مادر باید از ترسیدن فرزندان پیشگیری کنند؛یعنی باید عامل ترس بچّه ها را از بین ببرند. مثلاً بعضی بچّه ها از سایه هایی که در اتاق خواب ایجاد می‌شود، می‌ترسند؛ در اینجا والدین باید با کشیدن پرده ای ضخیم مانع از ایجاد این سایه ها شوند.

د. استفاده از قصّه و داستان

والدین می توانند با بیان قصّه ترس را در فرزندان کمتر کنند؛ حتّی می توانند با این روش مدیریت مقابله با ترس را در آنها ایجاد کنند؛ به عنوان مثال آنها می توانند برای شخصیتی را در داستان ترسیم کنند که بعد از برطرف شدن عامل ترسش دیگر نترسید.