من یک پسر ۱۷ ساله دارم که احساس می‌کنم مسائل دینی را دارد برای خود سخت می‌گیرد؛ به طوری که فکر می‌کند اگر صدای یک دختر نامحرم را بشنود، گناه کرده است. همچنین می‌گوید که اگر من به مسجد بروم و قرآن بخوانم، شاید مردم فکر کنند ریا است و من گناه کرده‌باشم. می‌خواستم بپرسم که آیا این رفتار او نوعی از وسواس است و من باید چطور با او برخورد کنم که این مشکل حل شود؟
نمی‌توانیم بگوییم که این مشکل ناشی از وسواس است؛ بلکه شاید بهتر باشد بگوییم که فرزند ایشان با ابعاد مسائل شرعی به خوبی آشنا نیست.
وقتی یک نوجوان می‌گوید که اگر قرآن بخوانم، ممکن است ریا شود، معلوم است که مفهوم ریا را نمی‌داند؛ لذا ما باید مسئلهی ریا را برای او درست مطرح کنیم و بگوییم که چه بسا همین قرآن نخواندن تو ریا باشد؛ چون برای غیر خدا قرآن خواندن را ترک کرده‌ای.
دو نکته مهم:
الف. ارتباط با یک مرکز پاسخگو
این مادر بزرگوار نسبت به فرزند خود دو نکته را باید رعایت کنند. اوّلین نکته این است که حتماً در این زمینه‌ها شماره‌ی یکی از کارشناسان مذهبی در حوزه‌ی بیان احکام را داشته باشند. شماره‌ی ۰۹۶۴۰ شماره‌ی یک مرکز بسیار خوب برای پاسخگویی به مسائل دینی است که هر زمان که ایشان در مسائل احکام شرعی خود با مشکلی مواجه شدند، می‌توانند این شماره را بگیریند.
ب. اصلاح اطّلاعات
نکته‌ی دوم این است که والدین نباید احکام را اشتباه به بچّه بگویید. گاهی اوقات ممکن است خود پدر و مادر هم ابعاد یک مسئلهی شرعی را ندانند و یا خود آن‌ها به گونه ای عمل می‌کنند که این حساسیّت در فرزندشان ایجاد می‌شود.
پاسخ دهید