«تیمم» در لغت به معناى قصد و اراده کردن است و در اصطلاح فقه؛ «عملى است که در شرایط خاص، جایگزین وضو و غسل مى شود».[۱]

تیمم به این صورت انجام مى گیرد:

–  ابتدا کف دو دست را بر چیزى که تیمم بر آن جایز است، مى زنیم.

–  سپس هر دو دست را بر تمام پیشانى و دو طرف آن ـ از جایى که موى سر مى روید ـ تا روى ابروها و بالاى بینى مى کشیم.

–  بعد با کف دست چپ، بر تمام پشت دست راست ـ از مچ تا  سر انگشتان ـ و در آخر کف دست راست را بر تمام پشت دست چپ مى کشیم (انگشتان هم جزو کف دست است).[۲]

تبصره ۱ – برخى از مراجع تقلید (مانند آیه اللّه  سیستانى) با هم زدن کف هر دو دست را احتیاط واجب مى دانند.

تبصره ۲ – آیه اللّه  سیستانى و آیه اللّه  نورى، کشیدن دست ها روى ابروها را احتیاط مستحب مى دانند.

پی نوشت ها

[۱] – لسان العرب، ماده اَمّ.

[۲] – بنا بر نظر آیه اللّه  خامنه اى، احتیاط واجب آن است که بار دیگر دست ها را به زمین بزند و سپس کف دست چپ را بر پشت دست راست و کف دست راست را به پشت دست چپ بکشد: خامنه اى، اجوبه الاستفتائات، س ۲۰۹٫