باید توجّه داشت که جشن گرفتن براى عقد یا عروسى بسیار مطلوب و مورد سفارش اسلام است که از آن با عنوان ولیمه عروسى یاد شده است. پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله در روایتى مى فرمایند: «ولیمه در پنج مورد مستحب است و ثواب دارد: ازدواج، تولد فرزند، ختنه، خرید خانه و بازگشت از مکه».[۱]

امام رضا علیه السلام نیز فرمودند: «از سنت هاى پیامبران، غذا دادن در موقع عروسى است».[۲]

بر این اساس ولیمه دادن در ازدواج به شرط آنکه طرفین امکان مادّى داشته باشند، مستحب بوده و پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله نیز در ازدواج خویش این موضوع را رعایت نموده و گروهى را اطعام نمودند.

در روایات اسلامى در مورد دفعات ولیمه دادن نیز بحث شده است به طورى که پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله در این زمینه فرمودند: «دعوت روز اوّل (در عروسى) به حق است و دعوت روز دوم احسان و نیکى است و دعوت روز سوم خودنمایى و شهرت طلبى».[۳]

در حقیقت ولیمه نوعى مشارکت اقوام و آشنایان در ازدواج زوجین است و فوایدى دارد که برخى از آن عبارتند از:

۱ – آگاهى و گواهى مردم به ازدواج زوجین که در شهرت نسل آنان به طهارت و پاکى موثر است.

۲ – پذیرفتن زوجین در ورود به جامعه اسلامى و قبول آنها به عنوان اعضاى فعّال و اساسى جامعه.

۳ – شرکت دسته جمعى در مجلس شادى و سرور که بسیار نشاط انگیز است.

۴ – حل و رفع بعضى ناراحتى ها و اختلافات و سهیم شدن آشنایان و نزدیکان در حل مشکلات خانواده جدید، در حال و آینده.

۵ – تشویق جوانان دیگر به امر مقدّس ازدواج و تشکیل خانواده.

۶ – بدرقه زوجین با دعاى خیر و دور نمودن بلا و گرفتارى از زندگى نوپاى آنان.

البتّه ناگفته نماند متأسّفانه امروزه ولیمه دادن ها که به صورت جشن عروسى برگزار مى گردد، مشکلات و آفت هایى را نیز به دنبال مى آورد که برخى از آنها عبارتند از:

– تنها افراد متموّل و متمکن به چنین مجالسى دعوت مى شوند و از اطعام به فقرا و مساکین خبرى نیست. پیامبراسلام صلى الله علیه و آله در این باره مى فرمایند: «بد ولیمه اى است ولیمه عروسى، در آن ثروتمندان را اطعام مى کنند و از مستمندان جلوگیرى مى نمایند».[۴]

– آلوده شدن این مراسم با ارزش و شادى آفرین به اختلاط زن ومرد، ولخرجى، چشم و همچشمى، تجمّل پرستى، انواع هوا و هوس، اسراف و تبذیر و..

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:علی احمد پناهی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – مجلسى، بحارالانوار، ج ۱۰۰، ص ۲۷۵٫

[۲] – «انَّ مِن سنن المرسلین الاطعام عند التزویج»؛ همان، ص ۲۷۷٫

[۳] – ترجمه میزان الحکمه، ج ۵، ص ۲۲۷۳، ح ۷۹۲۱؛ کافى، ج ۵، ص ۳۶۸، ح ۴٫

[۴] – ترجمه میزان الحکمه، ج ۵، ص ۲۲۷۲، ح ۷۹۱۹٫