اگر معناى ثبات را از سکون جدا کنیم و روشن شود که آن جا دارالقرار است نه دارالسکون، این مشکل حل مى شود. سکون با نابودى همراه است؛ مانند درخت یا ساختمانى که در یک مکان قرار دارد؛ بالاخره روزى مى پوسد و از بین مى رود. ثبات مانند معادلات ریاضى است که زمان و مکان ندارد. آن چه زمان و مکان ندارد، ثابت است نه ساکن.

آیا قانون علّیت روزى فرو مى ریزد؟ آیا ۴=۲×۲ تبدیل مى شود؟ خیر؛ چون ثابتند. در این دنیا، خستگى مربوط به تن است و روح چون متعلق به تن است، احساس خستگى مى کند؛ در آخرت، برعکس دنیا بدن همراه روح است، دیگر زوال و خستگى و مرگ در آن راه ندارد، انسان به دارالقرار مى رسد.

از این موجودات ثابت بسیار داریم؛ مانند فرشتگان، حتى فرشتگانى که بدن دارند. به هر حال، در قیامت انسان جسم دارد، حس دارد، لذت هاى جسمانى دارد؛ ولى نظام آن جا با نظام دنیا متفاوت است. در آن نظام، فرسودگى و خستگى و سکون راه ندارد. بنابراین خستگى نیز وجود ندارد.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی