علم اخلاق یک بخش نظرى دارد که با مطالعه و درس و بحث تأمین مى شود و یک بخش عملى که به هدایت و راهنمایى معلم اخلاق وابسته است. اگر انسان هر چه را مى داند عمل کند، اولاً، اثر مثبت این اعمال ظهور مییابد؛ و ثانیا، ذات اقدس اله آنچه را نمى داند به وى مى آموزد. اهل بیت (علیهم السلام) فرمودند: «مَنْ عَمِلَ بِما عَلِمَ وَرَّثَهُ اللّه عِلْمَ ما لَمْ یَعْلَمْ».[۱]

اگر عمل به دنبال علم باشد، علم افزون بر ماندگارى، شکوفایى نیز مى یابد. اگر انسان بکوشد واجبات را انجام دهد، مستحبات را در حدى که ملالت نیاورد به انجام رساند، محرمات را ترک کند، از مکروهات در حد توان دورى جوید و کلاً در کارهایش افراط و تفریط را کنار بگذارد، بسیار مؤثر است.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – الخرائج والجرائح، ج ۳، ص ۱۰۵۸٫