مقام سیّد الشّهداء در برابر انبیاء

بالاترین بلا را سیّد الشّهداء تحمّل کرد که در مقابل بلاهای امام حسین، بلاهای سایر انبیای الهی ناچیز می‌نمود و لذا مرحوم مجلسی در جلد ۴۴، بحار الأنوار روایت را نقل کرده است که وقتی خداوند متعال توسط جبرئیل ذکر مصیبت سیّد الشّهداء را برای انبیاء گذشته بیان می‌کرد انبیاء گذشته بلاهای خود را در برابر بلاهای ابا عبدالله ناچیز می‌دیدند و می‌گفتند: «لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ»[۱] مثل روز تو روزی نیست، «لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ» بلاهای سیّد الشّهداء این‌چنین بودند و خداوند متعال به پاس این بلای معصوم بزرگترین رحمت خود را نازل کرد. اصلاً عنایتی که خداوند متعال به عالم پایین می‌کند به واسطه‌ی آن اولیاء او است که در دنیا بهترین نوع بندگی را انجام می‌دهند. اگر خدا بخواهد به ما نگاه کند شاید چندان نگاهی به عالم پایین نفرستد ما که نه در بلا بلکه در راحتی‌ها هم آن‌چنان بندگی نمی‌کنیم، ما که آن‌چنان قدر نعمت‌های خدا را نمی‌دانیم و سپاسگزار آن نیستیم.

به تعبیر امام سجّاد (علیه السّلام) در دعای ابو حمزه: «تَتَحَبَّبُ إِلَیْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُکَ بِالذُّنُوبِ» تو همیشه به سمت ما خوبی می‌فرستی ولی ما در مقابل با تو با گناهان مقابله می‌کنیم. به جای این‌که تو را شکر بگوییم گناه می‌کنیم. اگر خدا بخواهد به ما نگاه کند باید چه چیزی به سمت ما بفرستد؟ شاید بلا، شاید عذاب، امّا پروردگار عالم در این دنیا اولیایی دارد که حقّ بندگی را به جای آوردند. در سختی‌ها و مشکلات، حقّ بندگی را به جا آوردند؛ نه فقط صبر کردند که شکر کردند و ابا عبدالله در رأس این بندگان خدا، در رأس کسانی است که حقّ بندگی را به جا آوردند. خدا به واسطه‌ی او بزرگترین عنایت خود را به عالم پایین فرستاد، رحمت واسعه‌ی خود را فرستاد و ابا عبدالله شد «بَابُ رَحمَۀ الله الواسِعَۀ».

[۱]– الأمالی (للصدوق)، النص، ص ۱۱۶٫