«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ … وَ شُکْرَ الصَّابِرِینَ وَ صَبْرَ الشَّاکِرِین‏ََ»[۱] آنچه از دوست می‌رسد نیکو است. انسان موحّد همه‌ی رخدادها را نعمت تلّقی می‌کند و همواره خود را در بلا و نعمت مشمول عنایت و هدایت و انعام و احسان خداوند منّان می‌داند و چه بسا در بلاها آثار و برکاتی است که در امور دیگر نیست. لذا برخورد با محن، مصایب برای موحّد برخورد با نعمت‌های ویژه است.

هر که در این بزم مقرّب‌تر است             جام بلا بیشترش می‌دهند

و این کلاس شکر مزید نعمت است. آدم وقتی رحمت الهی را، مغفرت الهی را، اکرام الهی را بر همه‌ی زندگی خود شامل دید، هر جا نگاه می‌کند، نور او را، عطر محبّت او را، نسیم عنایت او را استشمام می‌کند و پذیرش دارد. این‌که می‌گوید: دست مریزاد، یعنی قبول کردم و ممنون هستم. وقتی پذیرش نشان داد، خدای متعال می‌بیند که جذبه است، بیشتر می‌دهد. این بودجه‌هایی را که دولت اختصاص می‌دهد، اگر تا آخر سال جذب نشد، برمی‌گردد امّا اگر جذب شد، بودجه‌های جدید بیشتر لحاظ می‌کنند. بستگی دارد که ما چقدر نعمت را نعمت بدانیم و چقدر جذب نعمت بکنیم. شکر ما نشانه‌ی جذب ما است. اگر جذب نبود، اگر پذیرش نبود، اگر قبول نبود، خدا برای چه بدهد؟ ما که نمی‌پذیریم. پذیرش زبانی ملاک نیست، وقتی آدم از نعمت خدا استفاده می‌کند و نعمت می‌بیند، این علامت پذیرش است.

[۱]– بحار الأنوار، ج ‏۸۶، ص ۲۹۸.