مرحوم آقا جمال گلپایگانی در نجف بود، مرجع تقلید بسیار با عظمت. با آقای بروجردی بسیار دوست بوده است. یکی از شاگردهای ایشان در مشهد می‌گوید: من در دوران کهنسالی به خدمت آقا رفتم، مریض بود، پروستات و چند مرض مختلف داشت. مریض بود، از جهت فقر، فقر داشت، قرض داشت. می‌گوید: من رفتم و وارد منزل او شدم، دیدم صحیفه‌ی سجّادیّه در دست او است، می‌خواند، اشک می‌ریزد، این پیرمرد چه حالی دارد. می‌گوید: من رفتم نشستم، یک مقدار که ایشان دعای خود را خواند، برگشت گفت: آقا سیّد محمّد حسین تو می‌دانی که اوضاع زندگی من چطور است، چقدر از جهت مالی فقر دارم، قرض دارم، مریضی‌های متعدّد من را می‌دانی، امّا بعید می‌دانم کسی در این عالم لذّتی که الآن من دارم می‌برم را ببرد. نمی‌دانمی من چقدر لذّت می‌برم. خدا را شکر. این‌ها آرام هستند، این‌ها آرامش دارند. یک ثمره‌ی شاکر بودن، نیمه‌ی پر لیوان را دیدن این است که انسان آرامش دارد.

ثمره‌ی دوم ان هم همان است که همه ی شما می دانید، اگر آدم شکر نمعت بکند، نعمت‌های او زیاد می شود. منتها قرآن یک چیز دیگر دارد می‌گوید. قرآن می‌گوید: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ»[۱] این آیه را بسیار شنیدید معمولاً وقتی این آیه را معنا می‌کنند، این‌طور معنا می‌کنند که «لَئِنْ شَکَرْتُمْ» اگر شکرگذار باشید، «لَأَزیدَنَّکُمْ» نعمت شما را زیاد می کنم. در حالی که ظاهر آیه این نیست. آیه دارد می گوید: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ» خود شما را زیاد می کند نه نعمت شما را. «لَأَزیدَنَّکُمْ» نه «لازیدن نعمتکم» کلمه‌ی نعمت در آن نیست. «لَأَزیدَنَّکُمْ» خود شما را وسیع می‌کنم، خود شما را بزرگ می‌کنم. البتّه آدمی که وسیع بشود، نعمت‌های او هم زیاد می‌شود. آدمی که ظرف او بزرگ شده باشد در آن می‌ریزند. این را إن‌شاءالله یک شب به مناسبت شب قدر خدمت شما خواهم گفت که شب قدر به چه کسانی چه چیزهایی می‌دهند. باید اندازه‌ی انسان بزرگ باشد، تا چیز بزرگ به او بدهند. آدمی که اندازه‌ی او کوچک باشد، کاسه‌ی او کوچک است به همان اندازه بیشتر به او چیز نمی‌دهند. امّا قرآن دارد می‌گوید: اگر شکرگزار باشید خود شما را رشد می‌دهم، خود شما را بزرگ می‌کنم. «وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابی‏ لَشَدیدٌ» امّا اگر کفران نعمت بکنید، نعمت‌ها را نبینید، خوب شما که نعمت را ندیدی، برای چه بیشتر از این می‌خواهی، همین کمی را به تو دادم را قدر ندانستی، آن وقت برای چه بیشتر می‌خواهی. آن وقت عذاب من می‌آید.

[۱]– سوره‌ی ابراهیم، آیه ۷٫